De liefde voor dieren

Alweer grote ophef over een jachtpartij. Eén leeuw! Wel een belangrijke leeuw natuurlijk. Deze wilde had zelfs een naam, Cecile. Een meisjesnaam waar hij zelf volgens mij niet zo'n last van had. Hij had ook een 'wild' vriendje genaamd Jericho. Het feit dat ze een naam hebben maakt het allemaal nog dramatischer (in meerdere opzichten).

Ik kan er niet met plezier naar jachtfoto's kijken maar tussen:
 "O verschrikkelijk" of "wauw, prachtig" zit een heel groot "lekker belangrijk".
In komkommertijd is er heel veel lekker-belangrijk-nieuws.

Beesten zijn mooie wezen op deze aarde en ze hebben allemaal een doel...vinden wij mensen.
Vooral als ze aaibaar lijken. Over schaaldieren of insecten lees je in die context niet zo veel. ZELFS niet in komkommertijd.
Er zijn ook mensen die dieren belangrijker vinden dan mensen. Met name door de onvoorwaardelijke liefde die je krijgt van een dier. Ze wijzen je niet terecht, hebben geen oordeel en kwispelen altijd (als ze een staart hebben natuurlijk).

Zelf denk ik dat er niets voorwaardelijker is dan de liefde van een dier, maar dat terzijde.

Onlangs werd ik aangehouden door een enquêteur van het WNF en het gesprek ging als volgt:
Enquêteur: mevrouw, wat vind u van dieren?
Ik: nou daar heb ik niet zoveel mee.
Enquêteur: ...
Ik: Beesten zijn er om opgegeten te worden toch?
Enquêteur: Dat vind ik ook, maar ik wil het met u hebben over olifanten en leeuwen.
Ik: O? daar heb ik ook niet zoveel mee.
Enquêteur: Dan hoeven we niet verder te praten, goedemiddag

De uitslag van de enquête laat zich raden (mijn mening werd niet genoteerd).

Ik schrijf dit omdat Freek Vonk op facebook oproept een petitie te tekenen; 'demand justice for cecile' . Die oproep doet hij vanuit 'de ongerepte natuur'...: de Galápagos
Hij vraagt zich  af: 'Waarom mensen niet gewoon kunnen genieten van de prachtige wondere wereld om ons heen. Waarom niet gewoon genieten van hoe ze zich gedragen, genieten van het moment dat je het dier ZIET. '

Freek kijkt met zn handen denk ik

de lachende haai? (of wat het ook moge zijn)

Ik ga zo een wandeling maken in de natuur. Wel eerst even mn schoenen en broekspijpen inspuiten met een goedje. Insecten zijn immers ook al niet zo aaibaar.

digitalisering in het ziekenhuis

Ja mijn wereldje was klein dus ik kan alles bespreken.
Na drie dagen ontslagen uit het ziekenhuis en de focus gaat weer richting werk. Daar waar we bezig zijn met een uniek stuk digitalisering. Zo ook in het ziekenhuis de digitalisering even aanschouwt.
De rondes worden gelopen met een mobiele console waarin de zusters de digitale dossier inzien en aanpassen. Dit allemaal draadloos...ik was onder de indruk.

In de zalen was er perfecte wifi-ontvangst en het gebruik van mobiele apparaten was dan ook geen probleem....technisch gezien.
Maar hoe gaan patiënten er mee om?
De samenstelling van mijn kamer heb ik inmiddels omschreven. Misschien niet helemaal een doorsnede van onze samenleving maar ze bestaan echt allemaal.

93 jarige Willie had geen telefoon, kon niet slapen als er licht van een mobiel in de kamer scheen en werd wakker van ieder pingetje en piepje.
Als die ooit een hartstilstand krijg is het aanzetten van een AED meer dan voldoende om haar tot leven te wekken. Hij zal dan ongebruikt weer opgeborgen kunnen worden.

78 jarige Annie had het goed voor elkaar.
Haar zoon had haar een mobiel gegeven "die hadden ze nog liggen op de zaak". Zij had de instructie dat als ze wilde bellen, even moest zeggen dat de ander terug moest bellen (de kosten bleven zo beperkt). Slim.... en bijzonder dat een 78-jarige dat snapt...dacht ik.

Het volgende geschiedde:
Haar telefoontje gaat. Na de schrik, tamelijk snel het besef dat het haar telefoon was.
"Owww me zoon effe kaike hor"
Ze neemt op en zegt: "ja hallo, bel me terug"(kloenk)
Gelukkig heb ik volledige controle over mijn blaas...
"nou zeg waarom belt hij nou niet terug?"

39-jarige Bep maakt hele andere keuzes. Zij had een prepaid-telefoontje die in deze tijd eigenlijk alleen nog gebruikt wordt bij het mobieltjes-werpen.
De rede was "dat ze anders telkens voor gaas ging" ....duidelijk toch?
Daarnaast "kan ik 'zeikers' afpoeieren met: mn beltegoed is op" .... ook geen speld tussen te krijgen.

Ik heb op mijn ipad alles kunnen volgen. Weinig gemist (van wat er op de zaak gebeurde) en blij te merken dat mijn collega's pro-actief mijn agenda leeg veegden en taken overnamen. Dat hielp en mijn dank aan hen is GROOT!

Ik ben versleten.... en ga met een stapeltje polie-afspraken en doosjes pijnstillers morgenmaar weer aan het werk.

Voederen van de ziekenboeg

Het ziekenhuisvoer is echt veel beter dan je verwacht. Nee het is tegenwoordig prima geregeld.

De manier van presenteren echter lijkt ook ernstig gewijzigd.

Daar waar het aanbod beter lijkt (door vooral meer keuze) wordt er wat lomper uitgeserveerd.

Picture this:

Er schuiven 2 dames met een rijdend buffet de kamer in.

Één pakt een vel papier en staat er bij als een stadsomroeper.

Op een zaal met bejaarden en gedrogeerden zegt ze: "Okee dames, ik vertel wat er is en dat doe ik maar één keer!!! We hebben aardappels, aardappelpuree, rijst, spinazie, mais, kipkibbeling, speklappie, hamlap en als toetje een ijsje, chocola."

93 jarige Willie reageert subliem! : "wat was het tweede?"

De stadsomroeper slaakt een diepe zucht, kijkt nog eens op de lijst er herhaald de hele lijst vanaf de aardappelpuree tot de hamlap.

Willie stelt haar menu samen en krijgt dit voor haar neus.

De stadsomroeper loopt weg en mompelt dat ze dus niet om een toetje heeft gevraagd. Zoete wraak!

Nr 2 kijkt rond alsof ze voor de 500st keer dit seizoen de zeehonden in Blijdorp moet voederen. 

Ze vindt mijn ogen en in een soort freeze-frame wacht ik op een 'wat mag ik voor u opscheppen'? Maar de vraag komt niet. Beetje ongemakkelijk. Ik voel dat ik de blik heb van een zeehond.

Ik roep dan toch de drie dingen die IK heb kunnen onthouden: Rijst, mais en kipkibbeling alstublieft..... en je toetje leg je maar in de schaduw denk ik er achteraan (de morfine werkt een beetje merk ik, het kan scherper).

Het menu zou prima verorberd kunnen worden door een tandeloze. Ik had er wat meer moeite mee.

's Avonds krijg ik bezoek van m'n zus. Ze neemt een heerlijke bak koffie mee en een eierkoek. Er piest een engel over mijn tong.

Figurant in een soap

En dan ineens begeef je je in een andere wereld. Overgegeven aan de zusters en dokters van het SFG. Geen probleem. Erger is dat je overgeleverd ben aan kamergenoten, die wat mankeren. Dat ze wat mankeren is niet erg natuurlijk.... Maar ze zijn niet in hun goede doen, en daar kan je last van hebben.

Nog geen 2 minuten binnen vertelt Bep mij wie wie is en wat ze mankeren:

Naast mij ligt Willie. Willie is 93 en heeft bij een val haar ribben gebroken. Daarnaast is ze volgens Bep mattaklap, volkomen vervelend in de nacht en uit op ruzie.

Ik zie een lieve ietwat dementerende vrouw en probeer een praatje te maken:

Ik: waar komt u vandaan?

Willie: ooooo, ik heb altijd op het Noordereiland gewoond vroeger.

Ik: en nu?

Willie: hier!  (Was wel een hele domme vraag natuurlijk)

Ik: hoe lang bent u hier al?

Willie: 8 jaar.

Ik zie een lieve ietwat dementerende vrouw.

Naast Bep ligt Annie. Annie is 78. Ze ligt in het ziekenhuis omdat ze al 18 dagen niet is afgegaan....of zoals mijn huisarts zou zeggen: al 18 dagen geen passage.

Niemand weet hoe het kan maar volgens Annie zit het in de familie.  We spreken af dat mocht het een keer lukken.... Zij wacht totdat ik ontslagen ben. Overigens passeert er voldoende lucht.

Het goedje dat de stoelgang op gang moet brengen gaat door de gootsteen. Ja, ze heeft de lachers op haar hand!

Ze loopt naar eigen zeggen: 'op alle dag'. Heeft geen geduld voor Willie en huilt krokedille-tranen als de zuster langskomt.

Bep ligt tegenover me. 39jr met een BMI van 42 en er voor gekozen een maagverkleining te ondergaan. Naar huis gestuurd met een paracetamol en dit is haar tweede tour. Terug met een infectie en een bijzonder grote mond. Haar schoonzus schijnt een "egoïstisch kadaver" te zijn en haar zwager "een eikel"..... dat je het weet. Begin niet over Willie want die doet ze nog eens wat. "Dat soort mensen moet je toch apart zetten?".

's Nachts is het rustig. Bep en Annie lijken te slapen. Ik zie om 3:00uur Willie opstaan en naar de kast van Annie lopen. Het blijkt dat ze naar de toilet moet dus ik escorteer haar de juiste richting op.

We lopen terug en ik stop haar in.

Vervolgens begint Annie te huilen, zo lijkt het. Zij realiseert zich dat haar kat al die tijd alleen is. Ik laat het even.

Bep doet de volgende dag verslag van mijn wandeling met Willie. Probeert Annie gek te krijgen met het verhaal dat Willie in haar kast wilde neuzen.... Maar het lijkt niet te lukken.

"Willie is gewoon getikt joh" en daarmee is een oorlog afgewend.

 

* om privacy redenen zijn alle namen gefingeerd. De bijnamen denk ik ook.

Voetstappen vervagen / IM Paul den Uijl

Vandaag alweer 6 jaar geleden. Ik zie hem nog liggen. Na een nachtelijke hoestbui had z'n hart het begeven. Zes jaar later ben ik over het verdriet. Het gemis blijft en ook de verbazing hoeveel invloed iemand na zijn overlijden nog op je heeft ook. Maar bovenal komen de goede herinneringen bij tijd en wijle boven.

De Leidenaar, de Feyenoorder, die na 10jaar samen onverwacht opperde naar Rotterdam te verhuizen. Geheel onverwacht ook greep die vraag mij, van blijdschap of verrassing, letterlijk naar mijn keel. We schrokken van mijn reactie. Blijkbaar zat Rotterdam dieper dan we vermoedde.

Ja, ik had altijd geroepen dat ik terug zou gaan indien Paul eerder zou overlijden dan ik, maar het leven was goed en het besluit om in Leiden te wonen ook. Mijn liefde voor hem was groter dan mijn liefde voor Rotterdam.

Binnen 3 maanden, na zijn voorstel, woonden we op het mooiste plekje van Rotterdam en had Paul zijn hart verpand aan Delfshaven. De buren, de mannen in de buurtsuper en de mensen in de kroeg... binnen 'no time' was hij één van hen.

Zijn 'heilige' LeidsOntzet verbleekte bij de Havendagen, het WorldPortTournament, de Marathon en de Schiedamseweg.

Hij zou "nooit meer" naar een voetbalwedstrijd gaan, vanwege de rottigheid, maar toch lukte het buurtbewoners, ons mee te nemen naar Sparta. Sindsdien was hij de bijzonder trotse bezitter van een seizoenskaart. Degradatie, promotie, winsten tegen Feyenoord op het mooie Kasteel.... we genoten met volle teugen.

Na zijn overlijden is het niet beter gegaan met Sparta. En hoewel het menselijk lijkt, in moeilijke tijden, hen die ons verlaten hebben om hulp te vragen, het mocht niet baten.
Het is, misschien ook wel, een rare gedachte te veronderstellen dat mensen meer voor je kunnen betekenen op het moment dat ze er niet meer zijn.

Ik geloof heilig in een hiernamaals en wil graag geloven dat er over me gewaakt wordt, maar ben er van overtuigd dat de winst of verlies van een eerste-divisie-clubje geen enkele rol speelt aan gene zijde.

De buurtsuper is weg, de kroeg is nog sporadisch open, bij Sparta valt er nog bar weinig te genieten, oude vrienden zijn de weg kwijt of zijn hem gevolgd.

Ik ben ongelofelijk blij dat Paul voetstappen in Delfshaven heeft liggen. Het helpt. Maar de voetstappen vervagen. De gedachte en herinnering nooit.

Vanavond proost ik met onze grootste vrienden op mooie herinneringen.

Zussen

De afgelopen jaren reserveerde ik altijd enkele vakantiedagen voor mijn moeder.
Zeg maar waar je naar toe wil ma. Rijden we er samen heen. Aan jou de keus.

Je verwacht een "Paleis het Loo'' of  "Het Rijksmuseum", maar mijn moeder zei de laatste jaren: "Jose!"  ....waar zelfs "de Keukenhof" mij meer zou bevallen.

Jose is haar oudste zus, de oudste van de twaalf. 

Zit al jaren,  zwaar dement, op een gesloten afdeling van een verzorgingstehuis.

Dus: "Ik wil naar Jose, die heb ik al zo lang niet gezien".

Uitleg over de situatie van Jose mocht niet baten. Het was volgens mijn moeder allemaal niet zo verschrikkelijk en eigenlijk begreep ze niet waarom ze daar niet wat vaker naartoe zou kunnen gaan (in haar eentje.... met de tram... naar Schiedam....).

In principe was er natuurlijk ook niks mis met een bezoek aan mijn tante Jose, maar het idee dat mijn moeder geconfronteerd zou worden met haar 'voorland' leek voor MIJ niet wenselijk. Ja enig egoïsme is mij niet vreemd. 

Moet ook even gezegd worden dat het contact, van mij, met tantes en ooms beperkt bleef tot wat gekeuvel op verjaardagen van mijn ouders, en begrafenissen in de familie. Dit omdat mijn moeder na haar trouwen geëmigreerd was van Schiedam naar Rotterdam. Je begrijpt dat het lastig was een hechte warme band op te bouwen.

Voordat mijn (wat) demente moeder alleen in een tram zou stappen richting Schiedam, gingen we dan toch jaarlijks samen even bij Jose langs. Een aandoenlijk schouwspel natuurlijk. Twee zussen die beide denken dat ze met hun moeder in gesprek zijn, getuige het over en weer vousvoyeren. 

Of, weer een jaar later, twee dames die beurtelings midden in een zin in slaap vallen tot hilariteit van de wakkere. Afgelopen zomer was het echter al zo slecht met Jose, dat het een aaneenschakeling was van onverstaanbaar gebrabbel dat begonnen was voordat je de kamer betrad en misschien wel nooit meer eindigde.

Terug in de auto keek ik mijn moeder wat meewarig aan en het volgende gesprek volgt:
Ik:    Erg he ma?
Ma:  ERG? hoezo? helemaal niet. Ik ben zo blij haar gesproken te hebben.
Ik:    Okee..... maar jammer dat ze niet meer verstaanbaar is toch?
Ma:  Niet verstaanbaar? Hoe kom je erbij? Oooooooo neehoor ik heb de hele tijd heerlijk met haar zitten praten en ze praatte ook gewoon terug!.
Ik:    .... slaak een zucht van verlichting en rijd met een big smile terug naar Rotterdam.

Jose en Wil Verver. RIP

Afgelopen week is tante Jose overleden op 89 jarige leeftijd.
Ik denk dat de dames op dit moment gezellig verder aan het keuvelen zijn....
alsof er NIETS gebeurd is.