als er maar geen poep aan de muur zit

Mijn moeder is een bejaarde. Dat klinkt gek als je het over je eigen moeder hebt maar toch...alles wijst er op. Ze is 81jaar en woont zelfstandig als je de thuishulp en de mantelzorg van haar kinderen niet meereken.

Je zou kunnen zeggen dat ze licht dementerend is. Hoewel een vreemde zou kunnen denken 'laat dat licht maar weg...en kijk eens waar ze terecht kan'. Ik denk altijd: zolang het jouw moeder niet is, is oordelen makkelijk.

We (zij en haar kinderen) zitten in een fase waarin de lach het nog overleefd als hij de strijd aan zou moeten met het verdriet. Want sneu is het af en toe wel.

Ter illustatie: Als mensen in een tv-studio in de gaten hebben dat ze in beeld zijn, stoten ze hun buur aan en wijzen ze naar de camera. Dat beeld kennen we allemaal wel. Mijn moeder echter denkt/zegt dan: "Hé die twee zitten over mij te praten... zie je wel... ze wijzen zelfs naar me". Vervolgens leg ik uit dat dat echt onmogelijk is 'ZEKER met die oude TV van jou'.... waarbij die laatste toevoeging een wanhopige is, dat snap ik wel.

Maar als zij antwoord met: Hoe weet jij dat nou? je kan tegenwoordig zelfs je kachel bedienen met je telefoon...  dan weet je dat er geen doorkomen aan is.

Het is lachwekkend want het nodigt wel uit gekke bekken te trekken naar Lingo-Lucille en samen alsmaar GROEN GROEN GROEN te roepen. Maar tegelijkertijd sneu omdat ze zich dus niet op haar gemak voelt als vreemden zitten te gluren.

Ze maakt zich zorgen en vraagt hoe dat nou moet later. "Misschien willen jullie me wel naar een tehuis hebben".... en mijn hart breekt.
Ik heb haar beloofd dat het niet zo'n vaart zal lopen, maar als ze haar poep aan de muur gaat smeren (dat is pas raar) dan zit er niks anders op. "O fijn....dan moet ik dat dus maar niet doen". Nee ma, doe maar niet.

Vorig maand lag ze in het ziekenhuis en na een dag was ze haar duster kwijt.
Het volgende gesprek volgde:


Wil Fransen, my mom

Ik tegen zuster: Mijn moeder is haar duster kwijt, hebben jullie die gezien?
Zuster:  O ze liep gisteren de spoelkeuken met karnemelk te poetsen
Ik: wat zeg JIJ nou????
Zuster:  Ze liep gisteren de spoelkeuken met karnemelk te poetsen
Ik: wat ZEG jij nou????
tja wat voor de een karnemelk is, is voor de ander poep, dus er gebeurde wel wat in mijn hoofd.
Zuster:  Ze had een glas karnemelk laten vallen en dat was ze aan het opruimen met haar duster.
Ik: ....

Overigens lag mijn moeder in het ziekenhuis naast zwemster Ranomi Kromowidjojo en haar zus Riet werkte toevalligerwijs ook in het ziekenhuis maar droeg een naamplaatje waar Gwen op stond. Dus die zal haar naam wel veranderd hebben. No worries voor de fans van Ranomi. Het speelde zich af in het hoofd van mijn moeder. Met mijn gepensioneerde tante Riet gaat het overigens ook goed.

Je zou denken dat mijn moeder niet zoveel meer waard is. Maar in MIJN hoofd is het nogsteeds een scherpe humorvolle vrouw. Bij lange na geen bejaarde. Maar inmiddels wel hulpbehoevend. Dat worden we allemaal. Ik hoop alleen wel met de nodige dosis humor want de gemiddelde bejaarde is verdomd sjacherijnig.



het EINDE van een paralympische reis







A paralympic journey

 En daar is het dan .... het einde van een Paralympische reis.

Mijn blog over deze reis begon in september 2011, realiserend dat dit een bijzonder jaar zou worden. Eén waarin Ronald net dat extra stukje motivatie zou moeten krijgen. Dus hebben we onze reis aangevat met hulp van, voormalig wereldrecordhouder, Ferenc Paragi en ik denk dat inmiddels bekend is hoe het afgelopen is. Brons voor Ronald Hertog op de Paralympics in Londen. Aangezien we voor goud gingen gebiedt eerlijkheid te zeggen dat brons een tegenvaller is.

Ik kan een boek schrijven over mijn ervaringen in het afgelopen jaar, of zelfs over waarom goud buiten bereik lag. Ik heb in ieder geval meer geleerd dan verwacht (of gewild). Maar voor mij is het inmiddels al voltooid verleden tijd en ik kijk graag vooruit.... Hoewel de URL van dit blog anders doet vermoeden.

Ik heb lang gedacht dat ik mij gekwalificeerd had voor London en dat Londen een tussenstop zou zijn.  Maar aangezien ik Londen niet bereikt heb stopt mijn paralympische reis, en mijn coaching in de atletiek, hier...in Rotterdam. Ik zal nieuwe reizen aanvangen, andere ervaringen opdoen, andere mensen ontmoeten, ik kijk er naar uit!  De kans is groot dat het terug te lezen valt in dit blog.

Ronald en vele anderen zullen beginnen aan nieuwe paralympische reis. Nog 4 jaar. Bestemming Rio de Janeiro 2016. Ik wens alle reizigers met bestemming Rio een aangename trip.
Aangezien elke situatie en elke emotie gevangen is in een liedje ....  heb ik nog nooit zoveel liedjes in mijn hoofd gehad als in dit laatste jaar.

Nummers als: 'Stand up' (Right Said Fred), 'Angry at the World' (The Kyteman Orchestra), 'Misfits' (Curiosity killed the cat), 'People Are Strange' (The Doors), 'Tubthumping' (Chumbawamba);  en nog veel meer;
van 'Chrome' (Joe Jackson) tot 'Gold' (Spandeau Ballet) ..... en terug trouwens.

Ik hoop dat de meeste van hen in de toekomst gekoppeld zullen worden aan nieuwe ervaringen.
Bij dit afscheid krijg ik onderstaand nummer maar niet uit mijn hoofd.

" Living on the light that once was given to us all.  As fragile as we are we’re still surviving in the cold. We’re trying to explain ourselves and justify our lives. Now there’s no more need to wonder why.
Oh what a beautiful day for us. This has been such a good place to us. Look at the trees as they wave at us, saying goodbye.

Soon, all of the things that I stand for will fall into the oblivion I have ignored. I know that my choices are losing the war. My future ain’t soothing anymore. Taking my time to find out what it has in store. The bomb will drop right on my porch. Don’t fear for what I know to be sure. I’ll be vaporized, no surprises anymore.

Oh what a beautiful day for us. We have been looking for ways to trust. Things will unravel the way they must. And when you see it it’s simply the greatest of things. You’ll be grateful the rest of your life.

Truth is shooting us all in the face. While we aim to define it we freeze in our frames. They say it won’t hurt us a bit so don’t panic when you start to bleed in its name. Cover your eyes, don’t look at the flash. Pray that there’s no such thing as hell when we pass. The morning light is leaking into the unknown. Absorbed by the infinite yawn. We’re home.

All in all, we are grateful for the grace bestowed upon us. Our sins eradicated. It’s the end that keeps us honest. Our next chapter begins regardless, be it void or promise. The sun sets on mankind. End of the line. This is our time.

Oh what a beautiful day for us.Smell the perfume of decay on us. Behold the light and embrace the rush. This is our time."

(composed bij Colin Benders; Lyrics by Hein Bal and Kevin de Randamie)