IJsland

Na enkele jaren geleden mijn geboekte IJsland vakantie te hebben moeten annuleren leek deze verschoven van mijn bucketlist naar mij fuckitlist. Maar het bleef knagen dus....alsnog een groepsreisje geboekt. Je verwacht een ideaal wandelklimaat en het Noorderlicht zou een bonus zijn. De groep was lekker klein met 6 mede wandelaars.

De reisleiding 

bestond uit een IJsland-gekkie en een kok(kin). 

De eerste verontrustende berichten waren:
1. Wij rekenen er op dat u meehelpt met het koken (nee he). Is koken niet je hobby, dan heb je over het algemeen een slechte aan de kok. Haar lege blik staat dan constant op 'ben je niet goed of zo?'. 
2. Hallo reizigers, wij zijn er al, see you in IJsland (..)

De omgeving van een vliegveld is wereldwijd m.i. niet de meest inspirerende en getinte glazen in het busje droegen niet positief bij aan het grauwe uitzicht. Maar de 'gids' vroeg na 3 minuten: "En? wat is de eerste indruk?"   Een doodse stilte was zijn deel (awkward...). Tja dat is zoiets als wanneer een kok bij de eerste hap vraagt: "en is het lekker?". De twee bleken dan ook een goed team.

De groep:

Op eerdere reizen van 8 dagen kwam het voor dat mensen niet de moeite namen elkaar te leren kennen. Dit bleek met 7 dames in de groep geenszins het geval. Een gemêleerd gezelschap dat snel aan elkaar gewend was. Kamers werden probleemloos ingedeeld en zolang je tegen de roker (met een bedenkelijke conditie) niet zegt dat ze zou moeten stoppen is er geen vuiltje aan de lucht. 

Het land

Bijzonder toeristisch geworden...zei men. Ik waande mij echter geregeld op een maanlandschap.

Bijzondere stilte....zei men. Ik was op enig moment het geluid van "pruttelpoelen", geysers en watervallen wel zat. Het geluid alsof je met een stevige tinnitus door de Rotterdamse haven liep.

Maar bovenal (zeker na de 'eerste indruk') toch heel afwisselend en adembenemend. Het leven van de IJslander is moeilijk voor te stellen. En het feit dat ze met zo weinig zijn en je ze dus niet tegenkom, helpt daar niet bij. De reisleiding hoefde je het niet te vragen... want die gaf gewoon een antwoord (of hij het nu wist of niet)...op zijn Rotterdams: ' hij gaf zn bek een gooi'.

Het klimaat

PRIMA wandelweer! Geen gezeur over 'wat moet ik aan'. Ergens tussen de 3 en 7 graden Celsius. Soms windstil, dan weer een windkracht 11. Soms regen en soms de zon.  Als je doorstapt was het heerlijk. Een stop om een slap verhaal over trollen aan te horen ("Ze bestaan echt en ik heb ze gezien"...) zorgde dat je wel even stond te blauwbekken.

Terugdenkend aan deze reis zal ik nog geregeld in de lach schieten. Daar heeft de leiding dan weer wel aan bij gedragen. De bewieroking van elkaar (gids en kok) tijdens de laatste maaltijd was zo gênant ...dat ik mij weer op de maan waande. Maar na een week niet in mijn eentje.

De bonus (Noorderlicht) bleef helaas uit, maar de lucht was 75% van de reis sowieso prachtig. 

Rest mij nu om mijn maaltijden te bereiden voor de komende 2 weken. Ben ik daar voorlopig ook weer mee klaar. Morgen weer lekker aan het werk met een big smile.

De METRO...een gruwel

Mei vorig jaar: heerlijk weer om naar mijn werk te fietsen. Dat beviel! Maar iedere dag 24 km heen en 24 km terug was wat veel van het goede in wisselvallig weer. De perfecte reden dus om een eBike aan te schaffen! 

Ik was al een tijdje opzoek naar een goede rede dus: GEVONDEN.

Vijf dagen per week, 2 uur per dag, m'n kop in de wind...de auto stond te verstoffen dus die kon opgedoekt worden.

Een kleine 12.000 km later, hartje zomer, bij 40 graden Celsius sloeg het noodlot toe.  In een voorzichtige bocht...bijna surplace.... vol in de remmen.

Dertig jaar geleden zou ik een flikflak gemaakt hebben en triomfantelijk mijn armen de lucht ingestoken. Nu echter, in een seconde van twijfel tussen een koprol (as if...) en een sliding (head first), eindig ik op mijn voortanden. 

Als in een slechte film spuug ik de stukjes glazuur en tandbeen voor mij uit. De adrenaline verdoezelt nog even een breuk in mijn onderarm. Mijn grootste zorg gaat uit naar de lucht die ik maar moeizaam binnen krijg en de schade aan mijn fiets.

Ik wandel ca 1000 meter naar huis en neem plaats op een trappetje. Een geschrokken buurvrouw vraagt naar mijn welzijn en het enige wat ik kan bedenken is dat ik "GLOEIENDEGLOEIENDE" de komende tijd niet zal kunnen fietsen. 

Een paar weken met de metro naar mij werk!!! Ik moet er niet aan denken!!!
Nu zit ik ook wat vaker in de trein en dat bevalt eigenlijk prima, maar de dagelijkse metro leek mij een gruwel..... and it is!!!

In het verleden vond ik het OV bij tijd en wijle wel vermakelijk. Je vangt soms bijzondere gesprekken op en mijn fantasie kent geen grenzen bij de aanblik van velen. Humor ligt immers op straat. Anno 2019 kan ik echter melden dat je meer aanspraak heb van tegenliggers op de fiets dan met reisgenoten in de metro.

Werkelijk ie-der-een staart naar zijn mobiel. Een metrodeur open doen waar iemand tegenaan leunt....vind IK vermakelijk. Ook mensen die de deur aan de verkeerde kant proberen te openen sorteren een glimlach. Maar daar lijk ik alleen in te zijn. Mij rest een meewarige, sneue, trieste, blik op het fietspad langs het spoor.

Na een week met een spalk  gelopen te hebben, naar het ziekenhuis voor gips dacht ik, maar:  " De breuk ziet er netjes uit mevrouwtje, dus ik zou zeggen houd het vooral rustig en als het niet gaat over een week of vier kunt u bellen"  (SHOCKING).

Hij had gelijk: iedere dag voelt het beter en ik heb goede hoop dat ik in september weer lekker op de eBike kan stappen. Mijn stadsfiets wellicht eerder.....dat is afhankelijk van mijn uithoudingsvermogen in de metro.

De fietsenmaker en tandarts moeten nog even aan het werk...een nieuwe helm ligt al klaar. 

IK KAN NIET WACHTEN.