En dan ineens begeef je je in een andere wereld. Overgegeven aan de zusters en dokters van het SFG. Geen probleem. Erger is dat je overgeleverd ben aan kamergenoten, die wat mankeren. Dat ze wat mankeren is niet erg natuurlijk.... Maar ze zijn niet in hun goede doen, en daar kan je last van hebben.
Nog geen 2 minuten binnen vertelt Bep mij wie wie is en wat ze mankeren:
Naast mij ligt Willie. Willie is 93 en heeft bij een val haar ribben gebroken. Daarnaast is ze volgens Bep mattaklap, volkomen vervelend in de nacht en uit op ruzie.
Ik zie een lieve ietwat dementerende vrouw en probeer een praatje te maken:
Ik: waar komt u vandaan?
Willie: ooooo, ik heb altijd op het Noordereiland gewoond vroeger.
Ik: en nu?
Willie: hier! (Was wel een hele domme vraag natuurlijk)
Ik: hoe lang bent u hier al?
Willie: 8 jaar.
Ik zie een lieve ietwat dementerende vrouw.
Naast Bep ligt Annie. Annie is 78. Ze ligt in het ziekenhuis omdat ze al 18 dagen niet is afgegaan....of zoals mijn huisarts zou zeggen: al 18 dagen geen passage.
Niemand weet hoe het kan maar volgens Annie zit het in de familie. We spreken af dat mocht het een keer lukken.... Zij wacht totdat ik ontslagen ben. Overigens passeert er voldoende lucht.
Het goedje dat de stoelgang op gang moet brengen gaat door de gootsteen. Ja, ze heeft de lachers op haar hand!
Ze loopt naar eigen zeggen: 'op alle dag'. Heeft geen geduld voor Willie en huilt krokedille-tranen als de zuster langskomt.
Bep ligt tegenover me. 39jr met een BMI van 42 en er voor gekozen een maagverkleining te ondergaan. Naar huis gestuurd met een paracetamol en dit is haar tweede tour. Terug met een infectie en een bijzonder grote mond. Haar schoonzus schijnt een "egoïstisch kadaver" te zijn en haar zwager "een eikel"..... dat je het weet. Begin niet over Willie want die doet ze nog eens wat. "Dat soort mensen moet je toch apart zetten?".
's Nachts is het rustig. Bep en Annie lijken te slapen. Ik zie om 3:00uur Willie opstaan en naar de kast van Annie lopen. Het blijkt dat ze naar de toilet moet dus ik escorteer haar de juiste richting op.
We lopen terug en ik stop haar in.
Vervolgens begint Annie te huilen, zo lijkt het. Zij realiseert zich dat haar kat al die tijd alleen is. Ik laat het even.
Bep doet de volgende dag verslag van mijn wandeling met Willie. Probeert Annie gek te krijgen met het verhaal dat Willie in haar kast wilde neuzen.... Maar het lijkt niet te lukken.
"Willie is gewoon getikt joh" en daarmee is een oorlog afgewend.
* om privacy redenen zijn alle namen gefingeerd. De bijnamen denk ik ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten