Vandaag alweer 6 jaar geleden. Ik zie hem nog liggen. Na een nachtelijke hoestbui had z'n hart het begeven. Zes jaar later ben ik over het verdriet. Het gemis blijft en ook de verbazing hoeveel invloed iemand na zijn overlijden nog op je heeft ook. Maar bovenal komen de goede herinneringen bij tijd en wijle boven.
De Leidenaar, de Feyenoorder, die na 10jaar samen onverwacht opperde naar Rotterdam te verhuizen. Geheel onverwacht ook greep die vraag mij, van blijdschap of verrassing, letterlijk naar mijn keel. We schrokken van mijn reactie. Blijkbaar zat Rotterdam dieper dan we vermoedde.
Ja, ik had altijd geroepen dat ik terug zou gaan indien Paul eerder zou overlijden dan ik, maar het leven was goed en het besluit om in Leiden te wonen ook. Mijn liefde voor hem was groter dan mijn liefde voor Rotterdam.
Binnen 3 maanden, na zijn voorstel, woonden we op het mooiste plekje van Rotterdam en had Paul zijn hart verpand aan Delfshaven. De buren, de mannen in de buurtsuper en de mensen in de kroeg... binnen 'no time' was hij één van hen.
Zijn 'heilige' LeidsOntzet verbleekte bij de Havendagen, het WorldPortTournament, de Marathon en de Schiedamseweg.
Hij zou "nooit meer" naar een voetbalwedstrijd gaan, vanwege de rottigheid, maar toch lukte het buurtbewoners, ons mee te nemen naar Sparta. Sindsdien was hij de bijzonder trotse bezitter van een seizoenskaart. Degradatie, promotie, winsten tegen Feyenoord op het mooie Kasteel.... we genoten met volle teugen.
Na zijn overlijden is het niet beter gegaan met Sparta. En hoewel het menselijk lijkt, in moeilijke tijden, hen die ons verlaten hebben om hulp te vragen, het mocht niet baten.
Het is, misschien ook wel, een rare gedachte te veronderstellen dat mensen meer voor je kunnen betekenen op het moment dat ze er niet meer zijn.
Het is, misschien ook wel, een rare gedachte te veronderstellen dat mensen meer voor je kunnen betekenen op het moment dat ze er niet meer zijn.
Ik geloof heilig in een hiernamaals en wil graag geloven dat er over me gewaakt wordt, maar ben er van overtuigd dat de winst of verlies van een eerste-divisie-clubje geen enkele rol speelt aan gene zijde.
De buurtsuper is weg, de kroeg is nog sporadisch open, bij Sparta valt er nog bar weinig te genieten, oude vrienden zijn de weg kwijt of zijn hem gevolgd.
Ik ben ongelofelijk blij dat Paul voetstappen in Delfshaven heeft liggen. Het helpt. Maar de voetstappen vervagen. De gedachte en herinnering nooit.
Vanavond proost ik met onze grootste vrienden op mooie herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten