Zussen

De afgelopen jaren reserveerde ik altijd enkele vakantiedagen voor mijn moeder.
Zeg maar waar je naar toe wil ma. Rijden we er samen heen. Aan jou de keus.

Je verwacht een "Paleis het Loo'' of  "Het Rijksmuseum", maar mijn moeder zei de laatste jaren: "Jose!"  ....waar zelfs "de Keukenhof" mij meer zou bevallen.

Jose is haar oudste zus, de oudste van de twaalf. 

Zit al jaren,  zwaar dement, op een gesloten afdeling van een verzorgingstehuis.

Dus: "Ik wil naar Jose, die heb ik al zo lang niet gezien".

Uitleg over de situatie van Jose mocht niet baten. Het was volgens mijn moeder allemaal niet zo verschrikkelijk en eigenlijk begreep ze niet waarom ze daar niet wat vaker naartoe zou kunnen gaan (in haar eentje.... met de tram... naar Schiedam....).

In principe was er natuurlijk ook niks mis met een bezoek aan mijn tante Jose, maar het idee dat mijn moeder geconfronteerd zou worden met haar 'voorland' leek voor MIJ niet wenselijk. Ja enig egoïsme is mij niet vreemd. 

Moet ook even gezegd worden dat het contact, van mij, met tantes en ooms beperkt bleef tot wat gekeuvel op verjaardagen van mijn ouders, en begrafenissen in de familie. Dit omdat mijn moeder na haar trouwen geëmigreerd was van Schiedam naar Rotterdam. Je begrijpt dat het lastig was een hechte warme band op te bouwen.

Voordat mijn (wat) demente moeder alleen in een tram zou stappen richting Schiedam, gingen we dan toch jaarlijks samen even bij Jose langs. Een aandoenlijk schouwspel natuurlijk. Twee zussen die beide denken dat ze met hun moeder in gesprek zijn, getuige het over en weer vousvoyeren. 

Of, weer een jaar later, twee dames die beurtelings midden in een zin in slaap vallen tot hilariteit van de wakkere. Afgelopen zomer was het echter al zo slecht met Jose, dat het een aaneenschakeling was van onverstaanbaar gebrabbel dat begonnen was voordat je de kamer betrad en misschien wel nooit meer eindigde.

Terug in de auto keek ik mijn moeder wat meewarig aan en het volgende gesprek volgt:
Ik:    Erg he ma?
Ma:  ERG? hoezo? helemaal niet. Ik ben zo blij haar gesproken te hebben.
Ik:    Okee..... maar jammer dat ze niet meer verstaanbaar is toch?
Ma:  Niet verstaanbaar? Hoe kom je erbij? Oooooooo neehoor ik heb de hele tijd heerlijk met haar zitten praten en ze praatte ook gewoon terug!.
Ik:    .... slaak een zucht van verlichting en rijd met een big smile terug naar Rotterdam.

Jose en Wil Verver. RIP

Afgelopen week is tante Jose overleden op 89 jarige leeftijd.
Ik denk dat de dames op dit moment gezellig verder aan het keuvelen zijn....
alsof er NIETS gebeurd is.