Ja mijn wereldje was klein dus ik kan alles bespreken.
Na drie dagen ontslagen uit het ziekenhuis en de focus gaat weer richting werk. Daar waar we bezig zijn met een uniek stuk digitalisering. Zo ook in het ziekenhuis de digitalisering even aanschouwt.
De rondes worden gelopen met een mobiele console waarin de zusters de digitale dossier inzien en aanpassen. Dit allemaal draadloos...ik was onder de indruk.
In de zalen was er perfecte wifi-ontvangst en het gebruik van mobiele apparaten was dan ook geen probleem....technisch gezien.
Maar hoe gaan patiënten er mee om?
De samenstelling van mijn kamer heb ik inmiddels omschreven. Misschien niet helemaal een doorsnede van onze samenleving maar ze bestaan echt allemaal.
93 jarige Willie had geen telefoon, kon niet slapen als er licht van een mobiel in de kamer scheen en werd wakker van ieder pingetje en piepje.
Als die ooit een hartstilstand krijg is het aanzetten van een AED meer dan voldoende om haar tot leven te wekken. Hij zal dan ongebruikt weer opgeborgen kunnen worden.
78 jarige Annie had het goed voor elkaar.
Haar zoon had haar een mobiel gegeven "die hadden ze nog liggen op de zaak". Zij had de instructie dat als ze wilde bellen, even moest zeggen dat de ander terug moest bellen (de kosten bleven zo beperkt). Slim.... en bijzonder dat een 78-jarige dat snapt...dacht ik.
Het volgende geschiedde:
Haar telefoontje gaat. Na de schrik, tamelijk snel het besef dat het haar telefoon was.
"Owww me zoon effe kaike hor"
Ze neemt op en zegt: "ja hallo, bel me terug"(kloenk)
Gelukkig heb ik volledige controle over mijn blaas...
"nou zeg waarom belt hij nou niet terug?"
39-jarige Bep maakt hele andere keuzes. Zij had een prepaid-telefoontje die in deze tijd eigenlijk alleen nog gebruikt wordt bij het mobieltjes-werpen.
De rede was "dat ze anders telkens voor gaas ging" ....duidelijk toch?
Daarnaast "kan ik 'zeikers' afpoeieren met: mn beltegoed is op" .... ook geen speld tussen te krijgen.
Ik heb op mijn ipad alles kunnen volgen. Weinig gemist (van wat er op de zaak gebeurde) en blij te merken dat mijn collega's pro-actief mijn agenda leeg veegden en taken overnamen. Dat hielp en mijn dank aan hen is GROOT!
Ik ben versleten.... en ga met een stapeltje polie-afspraken en doosjes pijnstillers morgenmaar weer aan het werk.
Na drie dagen ontslagen uit het ziekenhuis en de focus gaat weer richting werk. Daar waar we bezig zijn met een uniek stuk digitalisering. Zo ook in het ziekenhuis de digitalisering even aanschouwt.
De rondes worden gelopen met een mobiele console waarin de zusters de digitale dossier inzien en aanpassen. Dit allemaal draadloos...ik was onder de indruk.
In de zalen was er perfecte wifi-ontvangst en het gebruik van mobiele apparaten was dan ook geen probleem....technisch gezien.
Maar hoe gaan patiënten er mee om?
De samenstelling van mijn kamer heb ik inmiddels omschreven. Misschien niet helemaal een doorsnede van onze samenleving maar ze bestaan echt allemaal.
93 jarige Willie had geen telefoon, kon niet slapen als er licht van een mobiel in de kamer scheen en werd wakker van ieder pingetje en piepje.
Als die ooit een hartstilstand krijg is het aanzetten van een AED meer dan voldoende om haar tot leven te wekken. Hij zal dan ongebruikt weer opgeborgen kunnen worden.
Haar zoon had haar een mobiel gegeven "die hadden ze nog liggen op de zaak". Zij had de instructie dat als ze wilde bellen, even moest zeggen dat de ander terug moest bellen (de kosten bleven zo beperkt). Slim.... en bijzonder dat een 78-jarige dat snapt...dacht ik.
Het volgende geschiedde:
Haar telefoontje gaat. Na de schrik, tamelijk snel het besef dat het haar telefoon was.
"Owww me zoon effe kaike hor"
Ze neemt op en zegt: "ja hallo, bel me terug"(kloenk)
Gelukkig heb ik volledige controle over mijn blaas...
"nou zeg waarom belt hij nou niet terug?"
39-jarige Bep maakt hele andere keuzes. Zij had een prepaid-telefoontje die in deze tijd eigenlijk alleen nog gebruikt wordt bij het mobieltjes-werpen.
De rede was "dat ze anders telkens voor gaas ging" ....duidelijk toch?
Daarnaast "kan ik 'zeikers' afpoeieren met: mn beltegoed is op" .... ook geen speld tussen te krijgen.
Ik heb op mijn ipad alles kunnen volgen. Weinig gemist (van wat er op de zaak gebeurde) en blij te merken dat mijn collega's pro-actief mijn agenda leeg veegden en taken overnamen. Dat hielp en mijn dank aan hen is GROOT!
Ik ben versleten.... en ga met een stapeltje polie-afspraken en doosjes pijnstillers morgenmaar weer aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten