Uitkijken

Stilstaan bij de goede dingen in het leven. Net effe iets langer dan voorheen. Mooi voornemen of streven dacht ik. Vooral lekker als de mensen om je heen meebewegen in je ritme. Das lastig natuurlijk. De diversiteit aan mensen, en hun verschillende ritmes, is wat het leven (mede) mooi, interessant en verrassend maakt.

Toch loopt het soms zo uit de pas dat je je dat niet realiseert.

Denk aan de groep mensen op straat die de hele breedte van de straat gebruikt terwijl jij er echt langs wil. Of het winkelwagentje midden op het pad omdat iemand in zijn eigen tempo op zoek is naar... WAT !!!??!!

Een overstekend figuur die met jou in aantocht een tempo langzamer begint te lopen. Uiteraard opdat jij in de remmen moet en je maar aanpast aan zijn ritme. Opdattie zich gezien voelt...(...). Of de kinderwagen die gedecideerd voor je de weg opgeduwd wordt door een moeder die bedenkt dat je daarvoor WEL stopt.

Vandaag reed ik op mijn fiets (nog net door oranje) over een breed zebrapad. Het lichtplan was scherp afgesteld. Groen is groen en volgens sommige het recht om het zebrapad te betreden. Niks mis met mijn reactievermogen dus aan het einde van het pad een soepele manouvre naar links om wat voetgangers te ontwijken. Niemand geraakt en de wereld draait door. 'Mooi' zou je denken. Ware het niet dat mij direct gevraagd werd of ik niet ken "UITKIJKEN". Nou (even van mijn stuk) want uitkijken was nu net wat ik WEL deed. Met een handgebaar probeer ik een soort van exuses te maken. Best lastig met je rug naar iemand toe, fietsend in een aardig tempo, je evenwicht net hervonden.



Twee verzoeken worden mij toegeroepen. Eerst het verzoek om in het vervolg uit te kijken en vervolgens het verzoek om even terug te komen. Dat laatste maar niet gedaan. Ook zijn licht gaat op enig moment op rood en laat ik nu niet voor oponthoud zorgen....

Altijd goed ook om te zien dat er een klein kind naast loopt. Die ziet direct hoe het hoort. 'zo doe je dat jongen, als iets je niet bevalt zet je gewoon een keel op'.

Beetje beduusd en schulbewust rijd ik verder om te stoppen bij het volgende oranje licht.

Nieuwe helden

Voor deze ene keer even geen terugblik (hoewel een blog over oude helden gereed stond) maar:

Ruim baan voor de NIEUWE HELDEN!

Volgende week, vanaf 21 januari, begint het WK voor gehandicapten in de atletiek. In Christchurch Nieuw-Zeeland.

Geen stichtelijke woorden nu over gehandicapten. Geen blabla over 'hoe je ze moet noemen'. Het is allemaal al eens gezegd en geschreven.

Maar gewoon even aandacht voor de professionele topsporters die voor een belangrijke wedstrijd staan op een raar moment voor mensen van het westelijk halfrond. De spanning is er niet minder om. De twitterberichten die de IPC doorstuurt van toppers uit de hele wereld die daar acteren dragen er (voor de thuisblijvers) behoorlijk aan bij. De atleten zelf twitteren al over een Olympische sfeer. Het zegt genoeg. Het worden twee mooi weken !
Stefan, Kenny, Suzan, Marije, Bart, Henk en natuurlijk Ronald.... ik ga ze volgen ! Worden zij onze nieuwe helden ?

nodeloze uitvoerigheid

Aangezien de kerstboom traditie getrouw pas vandaag (op drie koningen) opgeruimd mag worden, nog heel even terug naar de nachtmis. Ik ben natuurlijk gegaan om mijn moeder te plezieren. Oud met gebreken dus een chaperonne nodig. Ik denk dat er legio leeftijdgenoten zijn die dit 24dec gedaan hebben. Nu ben ik er één van de vijf dus dan hoop je dat je maar eens in de vijf jaar deze mooie taak mag vervullen.

Na afloop heb ik de familie duidelijk gemaakt dat ik NOOIT meer ga. Gelijk maar verzocht mij hier volgend jaar aan te herinneren aangezien een deja-vu mij gewaarworde ....

Wat is nu het geval? Als kind was het natuurlijk iedere zondag raak. Zondag was de dag dat ik 's ochtends gebiologeerd naar het blauwe haar voor me zat te staren, spelend met de ruwe structuur aan de onderkant van mijn stoel, giebellend met mijn zus over een valse kraai achter ons... of bidden dat de dirigent zijn toupet zou verliezen.
Ik ving flarden van de preek op. Hier en daar een term die ik begreep maar de rode draad van een veel te lange preek was in MIJN hoofd niet te vinden.

Nu zo'n 35jaar later is blauw haar uit de mode. Ik snap waar de structuur van de stoel vandaan moet zijn gekomen. Valse kraaien zijn niet (meer) om te lachen en ook toupetjes gedragen zich anders. Rest dus je aandacht te vestigen op de preek.

Even de Dikke van Dale er op nageslagen. PREEK: Verschillende keuzes.
- een rede ter godsdienstige onderwijzing, vermaning of vertroosting..... neuhhhh
 Niets op een toon dat doet herinneren aan het jeugdjournaal anno 1981, onderwijst, vermaant of troost mij.
- toelichting op de schriftlezing..... neuhhhh
Niets van de schriftlezing terug gevonden in zijn woorden (maar dat geeft niet, geeft niet, echt niet...)
- nodeloze uitvoerigheid ??? ...... JA, dat moet hem zijn !

En als er nou oudjes zijn die na afloop, onder het genot van koffie met krentebrood, keuvelend de  voorganger complimenteren....maar niets van dat alles. Zou het alleen het besef zijn dat je (op gevorderde leeftijd) de deur nog uit kan no matter why or where to? Als DAT het is, was het een fantastische nachtmis.
Wie weet laat ik mij weer strikken voor Pasen.

....hoera

Het jaar is nog nauwelijks begonnen en daar ben ik alweer. Als beloofd zou ik terugkijken op een korte periode die achter mij ligt. Niet te ver... want ik moet vooruit.

Belangrijkste op dit moment is misschien dat ik de afgelopen weken dacht 45 jaar te worden. Maar nee het is 46 geworden. Vandaag. Een stomme rekenfout. Mijn gevoel zou er verder naast zitten. Hoewel ik 'klaag' dat de tijd te snel gaat betrap ik mij op mijn nieuwsgierigheid naar de toekomst.

Dus geen "was ik nog maar..."  maar     "waar zal ik zijn over 5 jaar".

Wat ga ik meemaken, wie ga ik ontmoeten, wie verdwijnt er uit je leven en wie komt erbij, wat leer ik weer bij en waar zal ik mij over verbazen ?

en iedere keer weer een balans vinden om alles passend te krijgen in die verdomde 24/7. Als een atleet die zijn techniek moet kunnen toepassen met de gewonnen kracht.

Iedere leeftijd heeft weer zijn bijzonderheden,

eigenaardigheden of mogelijkheden  en als gezegd:

ik kijk er naar uit.

Afgelopen jaar weer wat oude bekenden tegengekomen. Leuk die gedeelde herinneringen...maar is dat een basis voor de toekomst of zijn we uitgepraat na 3 lunches ? en doet het antwoord er eigenlijk toe ? Ik denk het niet. Waarom niet gewoon genieten van het  moment en afsluiten met ‘leuk ! moeten we gauw nog eens doen’. Hoe gemeend ook op dat moment, vaak van twee kanten, de volgende dag kan je er toch heel anders over denken.

We nemen ons in ieder geval voor gauw nog eens te bellen (al dan niet voor een afspraak). Maar het leven gaat door en als je je schuldig voelt na lange tijd wordt het geen belletje maar een ‘veilig’ mailtje met vage excuses. Ineens ga je bedenken wat die ander misschien denkt en volgens mij staat die beleving mijlen ver van de ooit zo gezellige lunchafspraak.

Ik ben weer een jaar ouder en ben voornemens nieuwsgierig te blijven maar meer bij de dag te leven. Als ik er nou zelf niet te moeilijk over doe...hoop ik dat de ander dat ook niet doet.

Dat laatste heb ik niet in de hand.
Dus mocht het anders uitpakken dan hoop ik dit met enige mildheid te kunnen aanschouwen.