een jaar lang bloggen

Wooooohohohooo we zijn gewoon een jaar verder! Hoewel het nu al wel weer even geleden is dat ik wat schreef, denk ik dat het schrijven toch aardig gelukt is dit eerste jaar.

time flies

De rede dat ik al een poosje niet gepost heb, heeft vooral te maken met drukte.

Nee ik klaag niet. Ik kan alleen slecht nee zeggen tegen nieuwe uitdagingen. Dus ja dan krijg je het vanzelf  druk. Naast de uitdagingen zit je natuurlijk ook met je verplichtingen.

Een jaar geleden vroeg ik in mijn blog:

Wat ga ik meemaken, wie ga ik ontmoeten, wie verdwijnt er uit je leven en wie komt erbij, wat leer ik weer bij en waar zal ik mij over verbazen?

Veel meegemaakt, interessante mensen ontmoet, een enkeling is verdwenen en nieuwe zijn erbij gekomen, een hoop geleerd en ik verbaas mij nog bijna dagelijks. Een topjaar. Komende tijd vind ik vast nog wel een gaatje voor een vooruitblik naar 2012!

Topseries

hoe ouder je wordt hoe vaker je terugdenkt aan die oude programma's van vroeger op TV. Allemaal topprogramma's...  Dan kijk je anno 2011 naar de uitreiking van de Televisierring, wordt Mies Bouwman van stal gehaald en denk je.... vond ik haar vroeger leuk/goed/aardig ? één ding is zeker: in 2011 kan ze beter een herinnering blijven. Maar over oude 'helden' heb ik al eens een blog over geschreven.

Nu dan de series.
Lang heb ik gezocht naar oude beelden van"'de avonturen van Pluk en Plok".
Fantastische films. Werd uitgezonden op mijn basisschool. Facinerend! ...40 jaar geleden. En dan eindelijk zet google mij op het spoor. Nou ik zal het korthouden. Het was, blijkt nu, een ordinaire powerpointpresentatie. Geen woord meer aan vuil maken dus.

Dan een andere topper. Van iets later.

De Amerikaanse versie van Stiefbeen & zoon: Sanford & Son. 

Hi-la-risch!

De kreet "O no, this is a big one. Elizabeth I'm coming" werd/wordt nog jaren gebezigd in huize Fransen (den Uijl).  Dit naar de hoofdpersoon in shock, een hartinfact veinzend, zijn vrouw zaliger aanroepend dat hij naar haar toekomt. Overigens betwijfel ik of deze serie tegenwoordig nog uitgezonden zou kunnen worden. In ieder geval niet door de KRO (als destijds).

Echter na de Pluk&Plok deceptie bedacht ik dat het origneel waarschijnlijk ook niet meer zo leuk is als in mijn hoofd. Verdere psychologie van de koude grond zal ik jullie besparen. Leuk of niet is waarschijnlijk afhankelijk van je bui. Gisteren, opzoek naar een fragment, kon ik er weer smakelijk om lachen.

rare lui... die Hongaren ?

Na wat enerverende weken met als hoogtepunt enkele dagen in Budapest een beetje inspiratie voor weer een blog.

Als geschreven was het geen vakantie maar een bijzondere drie dagen trainen met een oude held. Eigenlijk een voorproefje op wat het komend jaar allemaal zou kunnen gebeuren. elkaar in de ogen kunnen kijken en zien of er een band kan ontstaan waarmee we ons doel kunnen bereiken.

Mocht het niet zo zijn ...dan is dat jammer en zouden we op de oude voet verder gaan...wellicht. Dat laatste was overigens helemaal niet zo zeker want als je eenmaal uitgesproken hebt dat je hulp nodig hebt is er geen weg terug. Dat is wel duidelijk in het atletiekwereldje. Maar goed: het is goed afgelopen en we gaan in de perfecte samenstelling verder.

DAT betekent dus ook dat Budapest een soort thuis moet worden. En dan heb je het eigenlijk direct over een zekere integratie. Ik geloof niet dat je kan verwachten dat we ter voorbereiding een boek zouden hebben gelezen voor een drie-daags verblijf.  Maar nu...wetende dat we vaker en langer teruggaan... is het handig iets te weten over Hongarije en de Hongaren.

Eerlijk gezegd verzin ik bovenstaand niet vanwege mijn keurige opvoeding, maar meer omdat ik in drie dagen tijd toch geregeld mijn werkbrouwen opgetrokken moet hebben. Hongarije is overwegend katholiek. Nou ben ik dat ook...dus dat komt goed uit.

Maar wat nou als blijkt dat de heren geregeld elkaar een hand geven en mij (enige vrouw in het gezelschap) links laten liggen. Nou voel ik mij niet meer dan de een ander maar om nou de organisator van een unieke samenwerking te negeren...ging mij toch wel ver. Ik heb toch ook niks onder de leden (althans... niks wat gezien, geroken, overgedragen of vermoed zou kunnen worden).

Ik heb het niet alleen over de dagelijkse groet, maar ook over het afscheid na een aangeboden diner. Een diner waarbij ik voorzichtig het glas wilde heffen 'op onze samenwerking'.... een poging die ik elegant afbrak omdat ik, nog nuchter, snel in de gaten had dat ik misschien wel als enige "MAZELTOV" zou roepen.

Om een lang verhaal kort te maken (kan dat nog?):  Een Hongaar geeft een vrouw geen hand...dat zou niet hoffelijk zijn. Proosten is er niet bij omdat een oude overheerser op die manier zijn overwinning vierde. Waar zou ik zijn zonder google ? Of het waar is weet ik niet (er wordt wat afgediscussierd op internet). Ik vind het wel plausibel en vooral...geruststellend.

zie ander blog

In mijn vorige 'post' schreef ik dat er een verslag zou volgen over onze belevenissen in Budapest.

Nu anderhalve maand verder nog niks gezien ?

Mijn dagelijkse blog over ons Paralympische avontuur schrijf ik op in mijn ander blog: beronderweg.blogspot.com

 op verzoek in het engels.

Op deze pagina hoop ik snel weer iets te plaatsen.

Kben nog even op zoek naar inspiratie.

tot gauw

Mijn Held op weg naar 2012

In dit blog is het al eerder over helden gegaan. Nieuwe helden (als ons DutchParalympicTeam) en gevallen helden...die helaas nog steeds, maar niet meer zo schitterend, in beeld zijn na een succesvolle carriere. Maar goed: oud nieuws.
Vraag mij wie mijn held was vroeger, toen ik klein  (nou ja...jong),was en ik moet heeeeeeel diep nadenken. Op een 'onbewaakt' ogenblik komt er dan kortgeleden eentje weer digitaal mijn leven inwandelen. Op zoek naar een nieuwe stimulans voor Ronald en gelijktijdig een grotere mogelijkheid zijn ultieme doel te bereiken....ben ik als zijn trainer/coach opzoek gegaan naar een speerwerpcoach die clinics verzorgt.

Zat ik vroeger te bladeren boven beeldseries uit de 'leichtathletik' of de 'atletiekwereld'? 

Tegenwoordig: Google en gij zult vinden.

Zo stuit ik dus op een HELD uit mijn jeugd . Ik herinner mij zijn wereldrecord van 96mtr en nog wat. De eerst volgende training (na die worp) is in relatieve rust verlopen. Het enige wat mijn trainingsmaatje en ik uit konden brengen was. .... 96mtr..... djeeezzzz.... 96mtr....djeeeeezzz....9 ....enz

Ik hoor weleens oude Nederlandse toppers klagen dat ze het zo jammer vinden dat ze niet vaker geconsulteerd worden.  Nou geloof nooit zo in 'typisch Nederlands', dus ben ik er vanuit gegaan dat ook een Hongaarse TOPPER het leuk vindt geconsulteerd te worden.  Alle rede dus voor een: Dear Ferenc.... nee eerlijk is eerlijk; het was een:  Dear sir.
Na een wat aarzelend begin en ongetwijfeld wat research bleken we van harte welkom!

Om een lang verhaal kort te maken: Anderhalve week na het eerste mailcontact hebben we retourtje Boedapest geboekt. Drie dagen zullen we alle informatie die hij ons aanreikt opzuigen. Klikt het? dan blijft het niet bij dit ene bezoek maar leggen we een nieuwe basis op weg naar Londen2012.

Het lijkt mij super om eens flink met Ferenc Paragi te discussieeren over de techniek. Ik denk zomaar dat ik een hoop van hem kan leren. Het lijkt mij nog leuker dat Ronald gegrepen wordt door deze kerel en dat we, met hem, de weg naar de spelen kunnen vervolgen. Een mogelijkheid waar IK als atleet in de jaren 80 naar gehunkerd heb. 

Nee, denk nu niet dat ik mijn oude droom op Ronald projecteer. Het is alleen zo dat in dit digitale tijdperk (in tegenstelling tot mijn toenmalige trainer) geen excuus heb om dit niet te regelen.

Een verslag volgt ongetwijfeld over een klein maandje !

vriend of passant

De laatste tijd houd ik mij erg bezig met 'vrienden'. Vooral in mijn hoofd: Wat is een vriend, wie wil je in je vriendenkring, waarom en wat zijn nou waardevolle contacten? Voor wie loop je wat harder?

Mijn nieuwe buren hebben een brief in de bus gegooid. Met excuses voor de verbouwingsoverlast en de aankondiging dat zij liever goede buren hebben dan verre vrienden. Mooi gebaar natuurlijk. Attent vooral.  Maar bij zo'n stelling moet ik volgens mij niet te lang stilstaan. Want voor ik het weet zit ik te dubben of het wel waar is en/of dat ook voor mij geldt. ... maar dat terzijde.

In tijden dat ik het druk heb realiseer ik mij dat vrienden wel belangrijk zijn. Het vooruitschuiven van sociale contacten moet niet te lang duren.

De tijd gaat (veel te) snel en voor je het weet verlies je het contact.

Dus juist als het lijkt dat ik geen tijd heb, denk ik aan contacten die ik moet onderhouden. Eén vraag voert de boventoon: Ga ik tijd vrijmaken voor iemand? Het antwoord is eigenlijk heel verhelderd.

JA: dan betreft het vast een vriend.

Nee: dan is dat voor mij in ieder geval ook helder. Hier betreft het iemand die aardig is....maar van een andere catergorie.

Overigens voelt het andersom precies hetzelfde dus ook daar moet ik niet moeilijk over doen. Drukmaken om afgezegde afspraken doe ik al een poosje niet meer. Zegt iemand een afspraak af dan heb ik ineens weer ruimte om iemand anders te ontmoeten en wie weet waar dat toe leidt. Misschien een onverwachte ontmoeting met iemand die ik nog niet ken. 

Het ontmoeten van nieuwe mensen is altijd interessant. En heel af en toe zit er dan iemand tussen waarvan je denkt: zonde als dit een eenmalige ontmoeting blijkt te zijn. Dan kan ik nog even spastisch de kat uit te boom kijken maar eigenlijk heb ik mijn keuze gemaakt. Deze ga ik vaker ontmoeten!  Misschien niet iedere maand, misschien ook niet ieder kwartaal.... Maar dit wordt een  (misschien verre) vriend, heel waardevol.

Of mijn buren vrienden worden zal ik nog wel zien. Hier hoop ik vooral op goede buren.

Vorige week het besef dat het toch eigenlijk te lang geleden is dat ik een blog geschreven heb. Writer's block heet dat toch ? Een onverwacht telefoontje vanavond maakt dat ik bovenstaand eruit gerammeld heb. Hoe waardevol.

tot gauw!

Dubai

Deze blog ben ik niet gestart om er een dagboek van te maken. Berichten uit Dubai zijn getwittert danwel inmiddels verteld. Maar toch...ik zit nog na te genieten dus even een tikkie terug naar vorige week.

Voor het eerst ben ik met Ronald meegegaan na een groot tournooi. De wereldkampioenschappen voor jeugd onder 23 in Dubai dus. 

Na wat verhalen over eerdere tournooien werd het hoog tijd. Ik wilde het nu eens ervaren. Hoe gedraagt hij zich ? waar gaat het 'fout' ? Want eerlijk is eerlijk; geregeld had ik gedacht dat hij altijd in de klasse 'net-niet' meedeed.

Na een zware winter en motivatie-dip in jan-febr bleek een vakantie nodig om goed gemotiveerd voor te bereiden op het WjK. Zes weken als een team er tegenaan. Ik zal niet het hele proces uit de doeken doen maar zeker is dat Ronald topfit naar Dubai afreisde. Dat was de basis.

Verwachtingen, bij mij: HOOG ! Het kon in mijn beleving NIET mis gaan. Dus...voor mij in Dubai aanvoelen waar nog wat te sturen valt en in overleg de dagen optimaal beleven.

Om een lang verhaal kort te maken.... ik had een makkie. Ik heb een professional aan het werk gezien.

Eigenlijk te groot voor een WjK. Een tournooi waar één deelnemer zelfs verteld moest worden dat de staart van de speer toch echt naar achter moet wijzen. Een tournooi waar het bij Ronald ook draait om nieuwe mensen ontmoeten en oude contacten aanhalen.

Allemaal leuk en aardig maar op het 'moment supreme' moetie er wel staan !!!! (jep, ook ik werd er een beetje nerveus van).

Ingredienten van 18 april:

• een top-voorbereiding
• een Team (ja met hoofdletter) van 3 atleten, 1 fysio, 2 coaches, 2 ouders en een prive-fysio cq fan
• een prima organisatie
• geen zuchtje wind (tijdens de wedstrijd, helaas helaas... maar er is dus wat te wensen over)
• Tot slot ...de professionaliteit om tijdens de wedstrijd iets op te zoeken dat leidde tot het gif dattie nodig had om EEN EUROPEES RECORD TE WERPEN
  (zijn concurrent moest het ontgelden na een onsportieve actie tijdens een aanloop van Ronald)

Heerlijk ! dit was het hoofdgerecht.

Het toetje is dan dat we een dag voor vertrek nog even trainen met de Engelse speerwerper en ik weer een kijkje in Ronald zijn beleving mag ervaren.

Op naar een volgend tournooi. Een volwassen tournooi:..... de Paralympische Spelen: London 2012!

en passant trouwens leuke contacten opgedaan :-)

Elly, John, Agnes, Petra, Jelmar, Stefan en Eddy bedankt !

  

heb je een beeld ?

Mijn moeder denkt af en toe dat ik haar zus ben !

Heb ik een oude kop of voelt zij zich jong ?

Soms spreekt ze haar moeder (mijn oma dus....die ik nooit gekend heb.... wegens een veel te vroeg heengaan).

Ze heeft een hersenbloeding overleeft en een hartoperaties ondergaan.  Ze vergeet 10x per jaar haar pinpas en/of huissleutels. Er zijn periodes dat ze haar bril, gebit, portemonnee, OV-chip of sleutels kwijt is.  Klokken in haar huis lopen 's nachts allemaal anders maar overdag gelijk. In het donker gaat ze liever niet meer naar buiten maar half maart schemert het al om 5:30uur (volgens haar !)

Acht (schoon)kinderen die zorgen dat er dagelijks iemand met haar mee-eet om vinger aan de pols te houden. De thuiszorg komt iedere ochtend om te checken of alle pillen ingenomen zijn. De flatbewoners kennen haar van in de lift of het bankje in de hal (als ze haar sleutel vergeten is). Bij AH kennen ze haar van de vele malen dat ze haar portemonnee of boodschappen vergeten is.

Heb je een beeld ?   Zo'n oud hulpeloos vrouwtje die eigenlijk niet meer 'zelfstandig' kan wonen? Ik dacht het niet hoor. In mijn beleving is het een sterk mens die haar mond bij zich heeft om de weg te vragen.... mocht ze ook die kwijt zijn.

gevallen helden

Onlangs is Dhr.Moulijn gecremeerd. Een held voor velen. Ook zij die jaren geen seconde aan de man gedacht hebben de laatste, pakweg 25 jaar, togen naar de Coolsingel om "Coentje is oke ole ole" te zingen. Een mooi gegeven. Blijkbaar heeft Dhr. Moulijn zijn heldenstatus na zijn sportloopbaan geen deuk opgelopen.

Prachtig dat hij door velen (die hem ECHT kenden) omschreven werd als vooral een heel aardige, lieve man. Volgens mij moet je daar trotser op zijn dan de verering voor je sportprestatie.... 40jaar eerder.

Helden uit mijn jeugd hebben veelal de neiging zich publiekelijk te vergalopperen in de jaren na hun successen. Zo zonde. Naast dat het afbreuk doet aan hun heldenstatus beroven zij mij daarmee van een mooie herinnering.

Helden worden groter naarmate de zuivere herinnering vertroebelt. "Weet je nog" is vaak het etaleren van een goed geheugen maar wordt gebracht alsof het een onuitwisbare indruk op je gemaakt heeft. Op den duur ga je dat zelf geloven .... en de held groeit.

Wie beter uit de spotlights had kunnen blijven ? das makkelijk, maar ik zal geen namen noemen. Ieder zijn held.

Gezegd moet worden dat er ook hele grote zijn die hun verworven status gebruiken om de wereld een stukje beter te maken. Dat zijn de echte helden natuurlijk. Wat dat betreft staan er nog wel wat uitvaarten de komende decennia op de agenda die Moulijns uitvaart doet verbleken.

Nu had ik (als Spartaan) ook Tonny van Ede als voorbeeld kunnen gebruiken. De laatste keer dat ik hem zag werd er een tribune in HET Kasteel naar hem vernoemd. Ondersteund door enkele heren werd hij nog het veld op getrokken om handen te schudden met de keuzeheren. Beetje sneu beeld. Naar verluidt kon het zomaar zijn dat hij geen idee had waar hij was. Ik doe mijn best dit beeld in mijn hoofd te wissen en probeer een beeld te vormen bij de verhalen over zijn sportprestatie....

100 jaar samen

Vandaag 2 jaar geleden heeft mijn man afscheid genomen van het laatste stukje stoffelijkheid dat hij bezat. Zijn lichaam. Wars van enige vorm van materialisme heeft hij vergeten zijn verpakking in takt te houden. In de totale veronderstelling dat het er niet toe doet.       

In de 17jaar samen vroegen we elkaar geregeld: "100jaar samen?"

en het antwoord was steevast: "100jaar samen!"     

Dat was een afspraak. Pas in de laatste maand van zijn leven begon hij te twijfelen. "nou 100jaar....ik denk niet dat ik dat red". Maar in de vaste overtuiging dat het leven doorgaat bleef het een optie.

Het is een ontzettend leuke gedachte dat hij samen met mijn vader op een wolk een route uitstippelt voor ons. Maar ik geloof niet dat dat beeld reëel is. Ik denk namelijk dat hij zijn afspraak gestand doet.

Hij hangt aan mijn hart. Ik kan het niet anders beschrijven. Een wonderlijk gevoel. Nog 100jaar....

hun hebben de toekomst

Soms komt het ineens boven borrelen (de ergernis dus), met name zondag tussen 19:00 en 20:00uur...met het bord op schoot. Als de heren (voetbal)trainers zich voor de camera begeven rolt de ene kromme zin na de andere van het scherm. Je houdt je hart vast als ze er een gezegde of spreuk tegenaan gooien.

Een verspreking kan leuk zijn. Zo herinner ik mij een collega die tot drie maal een klant vertelde dat ze 'geen potten met pannen kon breken'. Dit getuigt m.i. van een poging er iets moois van te maken en ik lach mij dood.  De klant aan de andere kant van de lijn vermoedelijk ook. Ik verdenk hem er zelfs van haar dit drie keer te laten zeggen.

Half Nederland slaat zich trouwens op de dijen bij: "Ieder nadeel heb z'n voordeel"...dus wie ben ik.... als een coach rept over de integenheid van een scheidsrechter die OOK nog geflankeerd wordt door de grensrechters (die blijkbaar hun werk niet goed doen. Dat was eigenlijk wat hij wilde zeggen).

Al schrijvend twijfel ik (verre van neerlandicus) alweer over bovenstaand. Ligt het aan mij ? Dus...Google ik maar even op de juistheid van mijn vermoeden.

Flankeren: het van terzijde onder vuur nemen van een terreingedeelte of van een vijandelijk doel;

NEEEEEE !!!  dit kan niet waar zijn !!!! De hele ophef over partijdigheid van scheidsrechters, discussies over thuisfluiters, arbitrage-zaken  en het seponeren van een rode kaart... WAT EEN ONZIN.

Iedere wedstrijd weer lopen er twee mannen, van terzijde, een terreingedeelte onder vuur te nemen. Het kan zelfs zo zijn dat zij het VIJANDELIJKE doel onder vuur nemen. Dat sommige ook tactisch strijden door af en toe GEEN actie te ondernemen. Tja, it's all in the game.
Dat doen ze niet stiekem. Dat doen ze over het algemeen met een fluorescerende vlag in hun handen. Daar krijgen ze voor betaald !  Ophouden dus met mekkeren en al helemaal in kromme zinnen.

Maar laat ik toch nog met een positief geluid eindigen: Er is altijd hoop op of voor de volgende generatie. Zij zitten namelijk tegenwoordig op het Johan Cruijff College.... een geruststellende gedachte.....

Uitkijken

Stilstaan bij de goede dingen in het leven. Net effe iets langer dan voorheen. Mooi voornemen of streven dacht ik. Vooral lekker als de mensen om je heen meebewegen in je ritme. Das lastig natuurlijk. De diversiteit aan mensen, en hun verschillende ritmes, is wat het leven (mede) mooi, interessant en verrassend maakt.

Toch loopt het soms zo uit de pas dat je je dat niet realiseert.

Denk aan de groep mensen op straat die de hele breedte van de straat gebruikt terwijl jij er echt langs wil. Of het winkelwagentje midden op het pad omdat iemand in zijn eigen tempo op zoek is naar... WAT !!!??!!

Een overstekend figuur die met jou in aantocht een tempo langzamer begint te lopen. Uiteraard opdat jij in de remmen moet en je maar aanpast aan zijn ritme. Opdattie zich gezien voelt...(...). Of de kinderwagen die gedecideerd voor je de weg opgeduwd wordt door een moeder die bedenkt dat je daarvoor WEL stopt.

Vandaag reed ik op mijn fiets (nog net door oranje) over een breed zebrapad. Het lichtplan was scherp afgesteld. Groen is groen en volgens sommige het recht om het zebrapad te betreden. Niks mis met mijn reactievermogen dus aan het einde van het pad een soepele manouvre naar links om wat voetgangers te ontwijken. Niemand geraakt en de wereld draait door. 'Mooi' zou je denken. Ware het niet dat mij direct gevraagd werd of ik niet ken "UITKIJKEN". Nou (even van mijn stuk) want uitkijken was nu net wat ik WEL deed. Met een handgebaar probeer ik een soort van exuses te maken. Best lastig met je rug naar iemand toe, fietsend in een aardig tempo, je evenwicht net hervonden.



Twee verzoeken worden mij toegeroepen. Eerst het verzoek om in het vervolg uit te kijken en vervolgens het verzoek om even terug te komen. Dat laatste maar niet gedaan. Ook zijn licht gaat op enig moment op rood en laat ik nu niet voor oponthoud zorgen....

Altijd goed ook om te zien dat er een klein kind naast loopt. Die ziet direct hoe het hoort. 'zo doe je dat jongen, als iets je niet bevalt zet je gewoon een keel op'.

Beetje beduusd en schulbewust rijd ik verder om te stoppen bij het volgende oranje licht.

Nieuwe helden

Voor deze ene keer even geen terugblik (hoewel een blog over oude helden gereed stond) maar:

Ruim baan voor de NIEUWE HELDEN!

Volgende week, vanaf 21 januari, begint het WK voor gehandicapten in de atletiek. In Christchurch Nieuw-Zeeland.

Geen stichtelijke woorden nu over gehandicapten. Geen blabla over 'hoe je ze moet noemen'. Het is allemaal al eens gezegd en geschreven.

Maar gewoon even aandacht voor de professionele topsporters die voor een belangrijke wedstrijd staan op een raar moment voor mensen van het westelijk halfrond. De spanning is er niet minder om. De twitterberichten die de IPC doorstuurt van toppers uit de hele wereld die daar acteren dragen er (voor de thuisblijvers) behoorlijk aan bij. De atleten zelf twitteren al over een Olympische sfeer. Het zegt genoeg. Het worden twee mooi weken !
Stefan, Kenny, Suzan, Marije, Bart, Henk en natuurlijk Ronald.... ik ga ze volgen ! Worden zij onze nieuwe helden ?

nodeloze uitvoerigheid

Aangezien de kerstboom traditie getrouw pas vandaag (op drie koningen) opgeruimd mag worden, nog heel even terug naar de nachtmis. Ik ben natuurlijk gegaan om mijn moeder te plezieren. Oud met gebreken dus een chaperonne nodig. Ik denk dat er legio leeftijdgenoten zijn die dit 24dec gedaan hebben. Nu ben ik er één van de vijf dus dan hoop je dat je maar eens in de vijf jaar deze mooie taak mag vervullen.

Na afloop heb ik de familie duidelijk gemaakt dat ik NOOIT meer ga. Gelijk maar verzocht mij hier volgend jaar aan te herinneren aangezien een deja-vu mij gewaarworde ....

Wat is nu het geval? Als kind was het natuurlijk iedere zondag raak. Zondag was de dag dat ik 's ochtends gebiologeerd naar het blauwe haar voor me zat te staren, spelend met de ruwe structuur aan de onderkant van mijn stoel, giebellend met mijn zus over een valse kraai achter ons... of bidden dat de dirigent zijn toupet zou verliezen.
Ik ving flarden van de preek op. Hier en daar een term die ik begreep maar de rode draad van een veel te lange preek was in MIJN hoofd niet te vinden.

Nu zo'n 35jaar later is blauw haar uit de mode. Ik snap waar de structuur van de stoel vandaan moet zijn gekomen. Valse kraaien zijn niet (meer) om te lachen en ook toupetjes gedragen zich anders. Rest dus je aandacht te vestigen op de preek.

Even de Dikke van Dale er op nageslagen. PREEK: Verschillende keuzes.
- een rede ter godsdienstige onderwijzing, vermaning of vertroosting..... neuhhhh
 Niets op een toon dat doet herinneren aan het jeugdjournaal anno 1981, onderwijst, vermaant of troost mij.
- toelichting op de schriftlezing..... neuhhhh
Niets van de schriftlezing terug gevonden in zijn woorden (maar dat geeft niet, geeft niet, echt niet...)
- nodeloze uitvoerigheid ??? ...... JA, dat moet hem zijn !

En als er nou oudjes zijn die na afloop, onder het genot van koffie met krentebrood, keuvelend de  voorganger complimenteren....maar niets van dat alles. Zou het alleen het besef zijn dat je (op gevorderde leeftijd) de deur nog uit kan no matter why or where to? Als DAT het is, was het een fantastische nachtmis.
Wie weet laat ik mij weer strikken voor Pasen.

....hoera

Het jaar is nog nauwelijks begonnen en daar ben ik alweer. Als beloofd zou ik terugkijken op een korte periode die achter mij ligt. Niet te ver... want ik moet vooruit.

Belangrijkste op dit moment is misschien dat ik de afgelopen weken dacht 45 jaar te worden. Maar nee het is 46 geworden. Vandaag. Een stomme rekenfout. Mijn gevoel zou er verder naast zitten. Hoewel ik 'klaag' dat de tijd te snel gaat betrap ik mij op mijn nieuwsgierigheid naar de toekomst.

Dus geen "was ik nog maar..."  maar     "waar zal ik zijn over 5 jaar".

Wat ga ik meemaken, wie ga ik ontmoeten, wie verdwijnt er uit je leven en wie komt erbij, wat leer ik weer bij en waar zal ik mij over verbazen ?

en iedere keer weer een balans vinden om alles passend te krijgen in die verdomde 24/7. Als een atleet die zijn techniek moet kunnen toepassen met de gewonnen kracht.

Iedere leeftijd heeft weer zijn bijzonderheden,

eigenaardigheden of mogelijkheden  en als gezegd:

ik kijk er naar uit.

Afgelopen jaar weer wat oude bekenden tegengekomen. Leuk die gedeelde herinneringen...maar is dat een basis voor de toekomst of zijn we uitgepraat na 3 lunches ? en doet het antwoord er eigenlijk toe ? Ik denk het niet. Waarom niet gewoon genieten van het  moment en afsluiten met ‘leuk ! moeten we gauw nog eens doen’. Hoe gemeend ook op dat moment, vaak van twee kanten, de volgende dag kan je er toch heel anders over denken.

We nemen ons in ieder geval voor gauw nog eens te bellen (al dan niet voor een afspraak). Maar het leven gaat door en als je je schuldig voelt na lange tijd wordt het geen belletje maar een ‘veilig’ mailtje met vage excuses. Ineens ga je bedenken wat die ander misschien denkt en volgens mij staat die beleving mijlen ver van de ooit zo gezellige lunchafspraak.

Ik ben weer een jaar ouder en ben voornemens nieuwsgierig te blijven maar meer bij de dag te leven. Als ik er nou zelf niet te moeilijk over doe...hoop ik dat de ander dat ook niet doet.

Dat laatste heb ik niet in de hand.
Dus mocht het anders uitpakken dan hoop ik dit met enige mildheid te kunnen aanschouwen.