digitalisering in het ziekenhuis

Ja mijn wereldje was klein dus ik kan alles bespreken.
Na drie dagen ontslagen uit het ziekenhuis en de focus gaat weer richting werk. Daar waar we bezig zijn met een uniek stuk digitalisering. Zo ook in het ziekenhuis de digitalisering even aanschouwt.
De rondes worden gelopen met een mobiele console waarin de zusters de digitale dossier inzien en aanpassen. Dit allemaal draadloos...ik was onder de indruk.

In de zalen was er perfecte wifi-ontvangst en het gebruik van mobiele apparaten was dan ook geen probleem....technisch gezien.
Maar hoe gaan patiënten er mee om?
De samenstelling van mijn kamer heb ik inmiddels omschreven. Misschien niet helemaal een doorsnede van onze samenleving maar ze bestaan echt allemaal.

93 jarige Willie had geen telefoon, kon niet slapen als er licht van een mobiel in de kamer scheen en werd wakker van ieder pingetje en piepje.
Als die ooit een hartstilstand krijg is het aanzetten van een AED meer dan voldoende om haar tot leven te wekken. Hij zal dan ongebruikt weer opgeborgen kunnen worden.

78 jarige Annie had het goed voor elkaar.
Haar zoon had haar een mobiel gegeven "die hadden ze nog liggen op de zaak". Zij had de instructie dat als ze wilde bellen, even moest zeggen dat de ander terug moest bellen (de kosten bleven zo beperkt). Slim.... en bijzonder dat een 78-jarige dat snapt...dacht ik.

Het volgende geschiedde:
Haar telefoontje gaat. Na de schrik, tamelijk snel het besef dat het haar telefoon was.
"Owww me zoon effe kaike hor"
Ze neemt op en zegt: "ja hallo, bel me terug"(kloenk)
Gelukkig heb ik volledige controle over mijn blaas...
"nou zeg waarom belt hij nou niet terug?"

39-jarige Bep maakt hele andere keuzes. Zij had een prepaid-telefoontje die in deze tijd eigenlijk alleen nog gebruikt wordt bij het mobieltjes-werpen.
De rede was "dat ze anders telkens voor gaas ging" ....duidelijk toch?
Daarnaast "kan ik 'zeikers' afpoeieren met: mn beltegoed is op" .... ook geen speld tussen te krijgen.

Ik heb op mijn ipad alles kunnen volgen. Weinig gemist (van wat er op de zaak gebeurde) en blij te merken dat mijn collega's pro-actief mijn agenda leeg veegden en taken overnamen. Dat hielp en mijn dank aan hen is GROOT!

Ik ben versleten.... en ga met een stapeltje polie-afspraken en doosjes pijnstillers morgenmaar weer aan het werk.

Voederen van de ziekenboeg

Het ziekenhuisvoer is echt veel beter dan je verwacht. Nee het is tegenwoordig prima geregeld.

De manier van presenteren echter lijkt ook ernstig gewijzigd.

Daar waar het aanbod beter lijkt (door vooral meer keuze) wordt er wat lomper uitgeserveerd.

Picture this:

Er schuiven 2 dames met een rijdend buffet de kamer in.

Één pakt een vel papier en staat er bij als een stadsomroeper.

Op een zaal met bejaarden en gedrogeerden zegt ze: "Okee dames, ik vertel wat er is en dat doe ik maar één keer!!! We hebben aardappels, aardappelpuree, rijst, spinazie, mais, kipkibbeling, speklappie, hamlap en als toetje een ijsje, chocola."

93 jarige Willie reageert subliem! : "wat was het tweede?"

De stadsomroeper slaakt een diepe zucht, kijkt nog eens op de lijst er herhaald de hele lijst vanaf de aardappelpuree tot de hamlap.

Willie stelt haar menu samen en krijgt dit voor haar neus.

De stadsomroeper loopt weg en mompelt dat ze dus niet om een toetje heeft gevraagd. Zoete wraak!

Nr 2 kijkt rond alsof ze voor de 500st keer dit seizoen de zeehonden in Blijdorp moet voederen. 

Ze vindt mijn ogen en in een soort freeze-frame wacht ik op een 'wat mag ik voor u opscheppen'? Maar de vraag komt niet. Beetje ongemakkelijk. Ik voel dat ik de blik heb van een zeehond.

Ik roep dan toch de drie dingen die IK heb kunnen onthouden: Rijst, mais en kipkibbeling alstublieft..... en je toetje leg je maar in de schaduw denk ik er achteraan (de morfine werkt een beetje merk ik, het kan scherper).

Het menu zou prima verorberd kunnen worden door een tandeloze. Ik had er wat meer moeite mee.

's Avonds krijg ik bezoek van m'n zus. Ze neemt een heerlijke bak koffie mee en een eierkoek. Er piest een engel over mijn tong.

Figurant in een soap

En dan ineens begeef je je in een andere wereld. Overgegeven aan de zusters en dokters van het SFG. Geen probleem. Erger is dat je overgeleverd ben aan kamergenoten, die wat mankeren. Dat ze wat mankeren is niet erg natuurlijk.... Maar ze zijn niet in hun goede doen, en daar kan je last van hebben.

Nog geen 2 minuten binnen vertelt Bep mij wie wie is en wat ze mankeren:

Naast mij ligt Willie. Willie is 93 en heeft bij een val haar ribben gebroken. Daarnaast is ze volgens Bep mattaklap, volkomen vervelend in de nacht en uit op ruzie.

Ik zie een lieve ietwat dementerende vrouw en probeer een praatje te maken:

Ik: waar komt u vandaan?

Willie: ooooo, ik heb altijd op het Noordereiland gewoond vroeger.

Ik: en nu?

Willie: hier!  (Was wel een hele domme vraag natuurlijk)

Ik: hoe lang bent u hier al?

Willie: 8 jaar.

Ik zie een lieve ietwat dementerende vrouw.

Naast Bep ligt Annie. Annie is 78. Ze ligt in het ziekenhuis omdat ze al 18 dagen niet is afgegaan....of zoals mijn huisarts zou zeggen: al 18 dagen geen passage.

Niemand weet hoe het kan maar volgens Annie zit het in de familie.  We spreken af dat mocht het een keer lukken.... Zij wacht totdat ik ontslagen ben. Overigens passeert er voldoende lucht.

Het goedje dat de stoelgang op gang moet brengen gaat door de gootsteen. Ja, ze heeft de lachers op haar hand!

Ze loopt naar eigen zeggen: 'op alle dag'. Heeft geen geduld voor Willie en huilt krokedille-tranen als de zuster langskomt.

Bep ligt tegenover me. 39jr met een BMI van 42 en er voor gekozen een maagverkleining te ondergaan. Naar huis gestuurd met een paracetamol en dit is haar tweede tour. Terug met een infectie en een bijzonder grote mond. Haar schoonzus schijnt een "egoïstisch kadaver" te zijn en haar zwager "een eikel"..... dat je het weet. Begin niet over Willie want die doet ze nog eens wat. "Dat soort mensen moet je toch apart zetten?".

's Nachts is het rustig. Bep en Annie lijken te slapen. Ik zie om 3:00uur Willie opstaan en naar de kast van Annie lopen. Het blijkt dat ze naar de toilet moet dus ik escorteer haar de juiste richting op.

We lopen terug en ik stop haar in.

Vervolgens begint Annie te huilen, zo lijkt het. Zij realiseert zich dat haar kat al die tijd alleen is. Ik laat het even.

Bep doet de volgende dag verslag van mijn wandeling met Willie. Probeert Annie gek te krijgen met het verhaal dat Willie in haar kast wilde neuzen.... Maar het lijkt niet te lukken.

"Willie is gewoon getikt joh" en daarmee is een oorlog afgewend.

 

* om privacy redenen zijn alle namen gefingeerd. De bijnamen denk ik ook.