Vandaag 2 jaar geleden heeft mijn man afscheid genomen van het laatste stukje stoffelijkheid dat hij bezat. Zijn lichaam. Wars van enige vorm van materialisme heeft hij vergeten zijn verpakking in takt te houden. In de totale veronderstelling dat het er niet toe doet.
In de 17jaar samen vroegen we elkaar geregeld: "100jaar samen?"
en het antwoord was steevast: "100jaar samen!"
Dat was een afspraak. Pas in de laatste maand van zijn leven begon hij te twijfelen. "nou 100jaar....ik denk niet dat ik dat red". Maar in de vaste overtuiging dat het leven doorgaat bleef het een optie.
Het is een ontzettend leuke gedachte dat hij samen met mijn vader op een wolk een route uitstippelt voor ons. Maar ik geloof niet dat dat beeld reëel is. Ik denk namelijk dat hij zijn afspraak gestand doet.
Hij hangt aan mijn hart. Ik kan het niet anders beschrijven. Een wonderlijk gevoel. Nog 100jaar....
