vrijdag 29 december 2017

De afsluitdijk 'revisited'

Liep ik vorig jaar van Den Oever (NH) naar Zurich (FR) in windstil weer, in de zon, 7ºC... en dacht ik er een jaarlijks feestje van te maken? Gisteren liep ik van Zurich naar Den Oever, windkracht 5 a 6 vanuit het westen (lees; tegen), hagel en besloot ik dat het de laatste keer was.

Menigeen die ik mijn plannen vertelde reageerde met:
Lorentzsluizen

"o, het kunstwerk langs de dijk"... "dat je er langs gaat en lichtjes enzo"..."je weet wel toch, dat is nu"... "dat stond in de krant (...)"... "Roosengaarde toch? ... ja ja ons Roosegaarde"
De SUSPENSE IN KILLING ME! maar ieder die mij kent weet dat ik afhaak bij het horen van dergelijke volzinnen.
Om na afloop niet te moeten constateren dat ik het gemist heb, google ik vooraf nog even op 'lichtjes, afsluitdijk en Roosengaarde'.
Voor de lampies die de klok hebben horen luiden: Reflectoren op heftorens doen in daglicht niet zoveel!


Ik heb in december wat gekwakkeld maar met dit jaar 4500 km in de benen, ga ik toch op pad. Wederom loop ik op de kruin van de dijk. Vol in de wind. Gelukkig tegen, denk ik nog. Mijn haar hangt niet voor mn ogen.
De hagel komt met vlagen naar beneden en het water loop langs mijn kuit mijn waterdichte schoenen in.
Het snot dat ik met regelmaat en met alle macht in een zakdoek probeer te krijgen belandt in mijn oor. Het sap van een appel belandt in mijn oog.

Vechtend tegen de elementen mis je, naast het gevoel in je handen, andere signalen die mijn lichaam afgegeven moet hebben. Het kan niet anders dan dat mijn kuiten halvewege gesmeekt hebben terug te gaan. Misschien schreeuwend om een bus, maar zeker schreeuwend om wind mee.... zo merk ik een dag later.

De laatste 5 km besluit ik dan toch binnendijks te gaan lopen. Uit de wind en op asfalt. Ik moet immers nog met de bus terug en wie weet hoe laat die gaat? Daarbij denk ik dat het hoornvlies van mijn linkeroog in de storm losgewapperd is, maar het lijkt toch de appelsap te zijn. Iets wat met een beetje tranen opgelost zou zijn (een onmogelijkheid bij windkracht 5).

Na 3 kwartier wachten (mooi tijd om nog verder af te koelen) op de bus van 17:15, rijd ik terug naar Zurich. 'T is inmiddels donker dus kans op een prachtig schouwspel is een optie. En dat krijg ik: Voor mij zitten (en staan) enkele bejaarden die de reflectoren op de sluizen willen vastleggen met een camera die ze nog niet machtig zijn. Vanuit een rijdende bus(!) lukt het één een prachtig lijnenspel vast te leggen.... niet wetende dat dát de lichtreclame van de visafslag was.

Geen opmerkingen: