De METRO...een gruwel

Mei vorig jaar: heerlijk weer om naar mijn werk te fietsen. Dat beviel! Maar iedere dag 24 km heen en 24 km terug was wat veel van het goede in wisselvallig weer. De perfecte reden dus om een eBike aan te schaffen! 

Ik was al een tijdje opzoek naar een goede rede dus: GEVONDEN.

Vijf dagen per week, 2 uur per dag, m'n kop in de wind...de auto stond te verstoffen dus die kon opgedoekt worden.

Een kleine 12.000 km later, hartje zomer, bij 40 graden Celsius sloeg het noodlot toe.  In een voorzichtige bocht...bijna surplace.... vol in de remmen.

Dertig jaar geleden zou ik een flikflak gemaakt hebben en triomfantelijk mijn armen de lucht ingestoken. Nu echter, in een seconde van twijfel tussen een koprol (as if...) en een sliding (head first), eindig ik op mijn voortanden. 

Als in een slechte film spuug ik de stukjes glazuur en tandbeen voor mij uit. De adrenaline verdoezelt nog even een breuk in mijn onderarm. Mijn grootste zorg gaat uit naar de lucht die ik maar moeizaam binnen krijg en de schade aan mijn fiets.

Ik wandel ca 1000 meter naar huis en neem plaats op een trappetje. Een geschrokken buurvrouw vraagt naar mijn welzijn en het enige wat ik kan bedenken is dat ik "GLOEIENDEGLOEIENDE" de komende tijd niet zal kunnen fietsen. 

Een paar weken met de metro naar mij werk!!! Ik moet er niet aan denken!!!
Nu zit ik ook wat vaker in de trein en dat bevalt eigenlijk prima, maar de dagelijkse metro leek mij een gruwel..... and it is!!!

In het verleden vond ik het OV bij tijd en wijle wel vermakelijk. Je vangt soms bijzondere gesprekken op en mijn fantasie kent geen grenzen bij de aanblik van velen. Humor ligt immers op straat. Anno 2019 kan ik echter melden dat je meer aanspraak heb van tegenliggers op de fiets dan met reisgenoten in de metro.

Werkelijk ie-der-een staart naar zijn mobiel. Een metrodeur open doen waar iemand tegenaan leunt....vind IK vermakelijk. Ook mensen die de deur aan de verkeerde kant proberen te openen sorteren een glimlach. Maar daar lijk ik alleen in te zijn. Mij rest een meewarige, sneue, trieste, blik op het fietspad langs het spoor.

Na een week met een spalk  gelopen te hebben, naar het ziekenhuis voor gips dacht ik, maar:  " De breuk ziet er netjes uit mevrouwtje, dus ik zou zeggen houd het vooral rustig en als het niet gaat over een week of vier kunt u bellen"  (SHOCKING).

Hij had gelijk: iedere dag voelt het beter en ik heb goede hoop dat ik in september weer lekker op de eBike kan stappen. Mijn stadsfiets wellicht eerder.....dat is afhankelijk van mijn uithoudingsvermogen in de metro.

De fietsenmaker en tandarts moeten nog even aan het werk...een nieuwe helm ligt al klaar. 

IK KAN NIET WACHTEN.