IJsland

Na enkele jaren geleden mijn geboekte IJsland vakantie te hebben moeten annuleren leek deze verschoven van mijn bucketlist naar mij fuckitlist. Maar het bleef knagen dus....alsnog een groepsreisje geboekt. Je verwacht een ideaal wandelklimaat en het Noorderlicht zou een bonus zijn. De groep was lekker klein met 6 mede wandelaars.

De reisleiding 

bestond uit een IJsland-gekkie en een kok(kin). 

De eerste verontrustende berichten waren:
1. Wij rekenen er op dat u meehelpt met het koken (nee he). Is koken niet je hobby, dan heb je over het algemeen een slechte aan de kok. Haar lege blik staat dan constant op 'ben je niet goed of zo?'. 
2. Hallo reizigers, wij zijn er al, see you in IJsland (..)

De omgeving van een vliegveld is wereldwijd m.i. niet de meest inspirerende en getinte glazen in het busje droegen niet positief bij aan het grauwe uitzicht. Maar de 'gids' vroeg na 3 minuten: "En? wat is de eerste indruk?"   Een doodse stilte was zijn deel (awkward...). Tja dat is zoiets als wanneer een kok bij de eerste hap vraagt: "en is het lekker?". De twee bleken dan ook een goed team.

De groep:

Op eerdere reizen van 8 dagen kwam het voor dat mensen niet de moeite namen elkaar te leren kennen. Dit bleek met 7 dames in de groep geenszins het geval. Een gemêleerd gezelschap dat snel aan elkaar gewend was. Kamers werden probleemloos ingedeeld en zolang je tegen de roker (met een bedenkelijke conditie) niet zegt dat ze zou moeten stoppen is er geen vuiltje aan de lucht. 

Het land

Bijzonder toeristisch geworden...zei men. Ik waande mij echter geregeld op een maanlandschap.

Bijzondere stilte....zei men. Ik was op enig moment het geluid van "pruttelpoelen", geysers en watervallen wel zat. Het geluid alsof je met een stevige tinnitus door de Rotterdamse haven liep.

Maar bovenal (zeker na de 'eerste indruk') toch heel afwisselend en adembenemend. Het leven van de IJslander is moeilijk voor te stellen. En het feit dat ze met zo weinig zijn en je ze dus niet tegenkom, helpt daar niet bij. De reisleiding hoefde je het niet te vragen... want die gaf gewoon een antwoord (of hij het nu wist of niet)...op zijn Rotterdams: ' hij gaf zn bek een gooi'.

Het klimaat

PRIMA wandelweer! Geen gezeur over 'wat moet ik aan'. Ergens tussen de 3 en 7 graden Celsius. Soms windstil, dan weer een windkracht 11. Soms regen en soms de zon.  Als je doorstapt was het heerlijk. Een stop om een slap verhaal over trollen aan te horen ("Ze bestaan echt en ik heb ze gezien"...) zorgde dat je wel even stond te blauwbekken.

Terugdenkend aan deze reis zal ik nog geregeld in de lach schieten. Daar heeft de leiding dan weer wel aan bij gedragen. De bewieroking van elkaar (gids en kok) tijdens de laatste maaltijd was zo gênant ...dat ik mij weer op de maan waande. Maar na een week niet in mijn eentje.

De bonus (Noorderlicht) bleef helaas uit, maar de lucht was 75% van de reis sowieso prachtig. 

Rest mij nu om mijn maaltijden te bereiden voor de komende 2 weken. Ben ik daar voorlopig ook weer mee klaar. Morgen weer lekker aan het werk met een big smile.

De METRO...een gruwel

Mei vorig jaar: heerlijk weer om naar mijn werk te fietsen. Dat beviel! Maar iedere dag 24 km heen en 24 km terug was wat veel van het goede in wisselvallig weer. De perfecte reden dus om een eBike aan te schaffen! 

Ik was al een tijdje opzoek naar een goede rede dus: GEVONDEN.

Vijf dagen per week, 2 uur per dag, m'n kop in de wind...de auto stond te verstoffen dus die kon opgedoekt worden.

Een kleine 12.000 km later, hartje zomer, bij 40 graden Celsius sloeg het noodlot toe.  In een voorzichtige bocht...bijna surplace.... vol in de remmen.

Dertig jaar geleden zou ik een flikflak gemaakt hebben en triomfantelijk mijn armen de lucht ingestoken. Nu echter, in een seconde van twijfel tussen een koprol (as if...) en een sliding (head first), eindig ik op mijn voortanden. 

Als in een slechte film spuug ik de stukjes glazuur en tandbeen voor mij uit. De adrenaline verdoezelt nog even een breuk in mijn onderarm. Mijn grootste zorg gaat uit naar de lucht die ik maar moeizaam binnen krijg en de schade aan mijn fiets.

Ik wandel ca 1000 meter naar huis en neem plaats op een trappetje. Een geschrokken buurvrouw vraagt naar mijn welzijn en het enige wat ik kan bedenken is dat ik "GLOEIENDEGLOEIENDE" de komende tijd niet zal kunnen fietsen. 

Een paar weken met de metro naar mij werk!!! Ik moet er niet aan denken!!!
Nu zit ik ook wat vaker in de trein en dat bevalt eigenlijk prima, maar de dagelijkse metro leek mij een gruwel..... and it is!!!

In het verleden vond ik het OV bij tijd en wijle wel vermakelijk. Je vangt soms bijzondere gesprekken op en mijn fantasie kent geen grenzen bij de aanblik van velen. Humor ligt immers op straat. Anno 2019 kan ik echter melden dat je meer aanspraak heb van tegenliggers op de fiets dan met reisgenoten in de metro.

Werkelijk ie-der-een staart naar zijn mobiel. Een metrodeur open doen waar iemand tegenaan leunt....vind IK vermakelijk. Ook mensen die de deur aan de verkeerde kant proberen te openen sorteren een glimlach. Maar daar lijk ik alleen in te zijn. Mij rest een meewarige, sneue, trieste, blik op het fietspad langs het spoor.

Na een week met een spalk  gelopen te hebben, naar het ziekenhuis voor gips dacht ik, maar:  " De breuk ziet er netjes uit mevrouwtje, dus ik zou zeggen houd het vooral rustig en als het niet gaat over een week of vier kunt u bellen"  (SHOCKING).

Hij had gelijk: iedere dag voelt het beter en ik heb goede hoop dat ik in september weer lekker op de eBike kan stappen. Mijn stadsfiets wellicht eerder.....dat is afhankelijk van mijn uithoudingsvermogen in de metro.

De fietsenmaker en tandarts moeten nog even aan het werk...een nieuwe helm ligt al klaar. 

IK KAN NIET WACHTEN.

Wandelen in Deutschland

Zo'n druiligere avond waarin je op je telefoon een spelletje speelt en gehinderd wordt door reclame.

Wandelen in de Hunsrück. Bekt niet echt lekker....maar de foto van de Geierlay is wel indrukwekkend. Een lang weekend wordt aangeboden, voor weinig, in een periode die best aantrekkelijk klinkt. Ik doe het. 

Geierlay

Geboekt....en 's avonds bekruipt mij het gevoel dat ik een bejaardereisje geboekt heb. Ik bedenk dat het maar 5 dagen is en het misschien wel een welkome blik kan worden in/op mijn voorland.  

Ik rijd richting Zilshausen en krijg onderweg een sms met de mededeling dat het weer prachtig is in de Hunsrück. Dat is fijn. Zo ook in de file. Na 6 uur kom ik als laatste aan en de eerste die ik begroet is een 72 jarige kerel (check).  Hij heeft iets weg van Jos Hermes: is marathonloper, heeft een achillespees afgescheurd en is fitter dan ik. 

De reis lijkt te kort voor een voorstelrondje maar we doen een rondje 'waar kom je vandaan'. In de groep zijn bijna alle provincies vertegenwoordigd. De eerste dag(en) spreken we elkaar dan ook niet aan bij onze naam maar bij onze woonplaats, of provincie als de plaats te klein of onverstaanbaar bleek.

Ik ben dus 'Rotterdam'. 

Nu wandel ik doorgaans heel graag alleen maar zo'n weekend  is dan weer een bijzondere belevenis.

Het gezelschap:

Een dame uit "Almelooooo" vindt mij groot. Op mijn vraag hoe ze dat zo snel weet valt een ongemakkelijke stilte. Het verschil tussen lang en groot(s) is niet in alle provincies duidelijk. Het kan ook zijn dat ze wat gevoelig reageert omdat ze wat obees is. Zij spreekt alleen Almeloooooos. Dat lijkt een kwestie van iedere zin eindigen met "weujewel".

Twee dames uit Drenthe zien we denk binnenkort terug in 'DNA onbekend'. Ik denk dat het zussen zijn, maar ze zijn daar zelf niet van overtuigd. Ongelofelijke, aanstekelijke, lachebekkies  en daarmee bakens in het geval dat de groep wat uitwaaiert.

Een Limburger vertelt bij de welkomswandeling (van één uurtje) zijn familiegeschiedenis, zijn werkervaring, de inrichting van zijn huis en tuin, de bijzonderheden van het dorpsleven (in de afgelopen 3 generaties) en zijn liefdesleven. Ik begrijp dat er maar weinig mensen het dorp verlaten.

Een stel uit 'geenidee' houdt zich wat afzijdig. Zij vinden het vooral fijn om met z'n tweeen te wandelen (...). De warmte die ze onderling uitstralen maakt dat de rest daar (wel) vrede mee heeft.

De reisgenoot van 'Jos Hermes' is een dame van rond de 70. Zij is minder fit, maar stoer. Op enig moment blijkt zij, na een flinke klim, als eerste in het dal gearriveerd te zijn. Maar dat omdat ze van het pad gekukeld is. Wij zijn verbouwereerd en zij vooral verongelijkt....omdat niemand haar (naar beneden) heeft zien kletteren....en door!

De reisleidster, levend onder het pseudoniem: 'Wandelvrouw' begeleidt voor het eerst een groep. Ze doet uitstekend en met verve. Zorgt onderweg voor koffie (althans..in die gevallen dat ze de themoskan rechtop in de auto weet te houden) en tijdens de laatste tocht voor een voortreffelijke lunch. Tevens vindt ze op enig moment een mooie omweg waardoor we onverwacht (voor haar en ons) in het Moezeldal terecht komen. Pakken we toch mooi mee.

Een tip van een reisgenoot om in het vervolg ook de 'wetties' voor de groep mee te nemen.... neemt ze mooi mee.

Ik heb er van genoten! Effe er tussenuit in een onwaarschijnlijk mooie omgeving.
Voor een mooier beeld van de reis: Lees dan de blog van de Wandelvrouw! 

De afsluitdijk 'revisited'

Liep ik vorig jaar van Den Oever (NH) naar Zurich (FR) in windstil weer, in de zon, 7ºC... en dacht ik er een jaarlijks feestje van te maken? Gisteren liep ik van Zurich naar Den Oever, windkracht 5 a 6 vanuit het westen (lees; tegen), hagel en besloot ik dat het de laatste keer was.

Menigeen die ik mijn plannen vertelde reageerde met:

Lorentzsluizen

"o, het kunstwerk langs de dijk"... "dat je er langs gaat en lichtjes enzo"..."je weet wel toch, dat is nu"... "dat stond in de krant (...)"... "Roosengaarde toch? ... ja ja ons Roosegaarde"
De SUSPENSE IN KILLING ME! maar ieder die mij kent weet dat ik afhaak bij het horen van dergelijke volzinnen.

Om na afloop niet te moeten constateren dat ik het gemist heb, google ik vooraf nog even op 'lichtjes, afsluitdijk en Roosengaarde'.
Voor de lampies die de klok hebben horen luiden: Reflectoren op heftorens doen in daglicht niet zoveel!


Ik heb in december wat gekwakkeld maar met dit jaar 4500 km in de benen, ga ik toch op pad. Wederom loop ik op de kruin van de dijk. Vol in de wind. Gelukkig tegen, denk ik nog. Mijn haar hangt niet voor mn ogen.
De hagel komt met vlagen naar beneden en het water loop langs mijn kuit mijn waterdichte schoenen in.
Het snot dat ik met regelmaat en met alle macht in een zakdoek probeer te krijgen belandt in mijn oor. Het sap van een appel belandt in mijn oog.

Vechtend tegen de elementen mis je, naast het gevoel in je handen, andere signalen die mijn lichaam afgegeven moet hebben. Het kan niet anders dan dat mijn kuiten halvewege gesmeekt hebben terug te gaan. Misschien schreeuwend om een bus, maar zeker schreeuwend om wind mee.... zo merk ik een dag later.

De laatste 5 km besluit ik dan toch binnendijks te gaan lopen. Uit de wind en op asfalt. Ik moet immers nog met de bus terug en wie weet hoe laat die gaat? Daarbij denk ik dat het hoornvlies van mijn linkeroog in de storm losgewapperd is, maar het lijkt toch de appelsap te zijn. Iets wat met een beetje tranen opgelost zou zijn (een onmogelijkheid bij windkracht 5).

Na 3 kwartier wachten (mooi tijd om nog verder af te koelen) op de bus van 17:15, rijd ik terug naar Zurich. 'T is inmiddels donker dus kans op een prachtig schouwspel is een optie. En dat krijg ik: Voor mij zitten (en staan) enkele bejaarden die de reflectoren op de sluizen willen vastleggen met een camera die ze nog niet machtig zijn. Vanuit een rijdende bus(!) lukt het één een prachtig lijnenspel vast te leggen.... niet wetende dat dát de lichtreclame van de visafslag was.

Wandelreis: deel 2 - vakjargon / duidelijkheid

Een georganiseerde wandelvakantie is niet alleen een mooie belevenis qua inspanning. De diversiteit aan deelnemers is ook genieten.
Gezegend met een flinke dosis Rotterdamse directheid hoop ik eigenlijk altijd op duidelijkheid. In het gemeleerde gezelschap merk ik al snel dat dat ijdele hoop is. Ik wil op een prettige manier wel verrast worden, maar ik wil toch ook weten waar ik aan toe ben. Dubbel dus.

Vraag je aan iemand die terugkeert van een vermeende bezienswaardigheid bovenaan een heuvel:
"Is het de moeite waard?" .... en het betreft een gesloten kerk? dan verwacht ik toch: NEE
Maar ik ben dan ook heel raar daarin geloof ik.

Overigens is een bezoek aan een vikingmuseum waar een dame in klederdracht een Noorse sok zit te stoppen niet mijn smaak. Maar dat terzijde.

Wonderlijk is ook het vakjargon van de reisleiding. Ik snap dat het een vak apart is; - Je moet de stemming er in houden - Je hebt meer ervaring dan de deelnemers en daarmee een ander perspectief -Je vertelt zaken met zekerheid zodat we allemaal vertrouwen op een goede afloop.

Hier enkele voorbeelden:

Vandaag zal de zwaarste dag van de reis zijn
betekent:
Vandaag zal de zwaarste dag van de reis zijn tot nu toe!

We nemen wegens weeromstandigheden een simpele route
betekent:
Enige doodsverachting kan van pas komen!

De weersverwachting is 'heel de dag bewolking'
betekent:
Het kan de hele dag gieten! (and it did)

Samengevat ben ik op een zeer prettige manier verrast.
Overigens een tip aan beginnende wandelaars: Als de reisleiding zegt: "neem je stokken, gamachen, regenkleding e.d. mee".... dan bedoelen ze dat ook.....dat was wel duidelijk.
Stokken thuis laten (of in je koffer laten zitten ;-) ) omdat je ze nog nooit gebruikt hebt, heeft alleen maar een positief effect op de levensduur van de stokken.

Wandelreis: deel 1 - het reisgezelschap

een wandelvakantie! het moest er maar eens van komen. Liefst niet in de warmte en een beetje inspanning zou leuk zijn. De reisgids van SNP bracht uitkomst; De Lofoten!

Comfort: 3 sterren   Zwaarte:  3 sterren 

Er wordt dus goed voor je gezorgd maar je hebt een redelijke conditie nodig.

Nou wandel ik toch geregeld dus geloof dat ik het wel aan kan. Pas na het boeken lees ik in een review dat ervaring in bergwandelen wel van belang is. Iiiieeeekkkk.

Ja ik heb de Brienenoord wel bewandeld maar over het algemeen loop ik graag om een vluchtheuvel heen.

Wat ik ook niet gewend ben, is om in een groep te lopen. Maar dat is nou juist zo'n leuke vakantie-ervaring. Mensen ontmoeten die je wellicht nooit zou tegenkomen (of vluchtig en terloops in het dagelijks leven). Hieronder enkele introducties.

De groep ontmoet ik bij de 'gate'.
In de verte denk ik Rob Oudkerk te zien, maar het blijkt de reisleider te zijn. Beide lopers...maar van een ander soort toch.



Na 2 vluchten (020- Oslo- Bodo) leert de groep elkaar kennen op de boot naar Svolvaer. Al snel blijkt dat het een gemeleerd gezelschap is. Een Italiaanse Belg en acht Nederlandse provincies zijn vertegenwoordigd.

Dan stel je op enig moment aan iemand de vraag: Wat doe je voor werk?
"Tja, hoe zal ik dat nou eens zeggen" ..... Dit kan twee dingen betekenen:
a) Jullie zijn vast te dom om dat te begrijpen
b) Ik weet het zelf ook niet zo goed                         Doe een poging zou ik zeggen.

Eén mompelt dan zoiets als: Werktuigbouwkundig projectbegeleider bij een ingenieursbureau voor waterbouwprojecten (a en b zijn nog steeds een optie).
Als een ander daarop alle registers opentrekt en een waanzinnig aquaduct beschrijft veert de werktuigbouwkundige op en roept (luider dan bedoeld) dat dat ongeveer zijn "natte droom" is.
Okeeeeeeeee! prettig kennismaken!

De oudste dame is gepensioneerd en reist nu ongeveer de hele wereld af. Dat scheelt helaas een hoop verwondering (afgezien van haar conditie) en verhalen in een week....vanwege het hoge 'been there done that'-gehalte.
Vakantie is toch ook een vlucht uit het 'normale'leven. Een tijd waarin je niets te klagen zou moeten hebben. Maar als reizen je normale leven is geworden....lijkt klagen troef.

De jongste dame (42) vindt zichzelf niet erg ervaren, maar somt toch gauw ca 30 vakantie-bestemmingen op. Na een korte wandeling (vergelijkbaar met de Van Brienenoord qua zwaarte) naar de start van de eerste echte klim, heeft ze het zwaar. Ze moet er "even inkomen".

Eenmaal bij de finish wachten we een kwartiertje op de reisleider die met TWEE rugtassen boven komt. Vervolgens nog een half uurtje op haar, zonder tas dus.

De volgende dag belooft zwaarder te worden. Steile modderige paden  ondergrond en rotsen. Bij de start van de klim grijpt ze, verstandig, de kans om er van af te zien en te wachten tot wij terug zijn. Na enkele uren krijgt ze ons in zicht.... en breekt haar enkel.
Veel vakantiebestemmingen en weinig ervaring komt in een begrijpelijk licht te staan.


Het was een, qua beleving, veel te korte reis.  Aan de andere kant zorgde de lengte dat de reele irritatie geen kans kreeg en ik dus met milde verwondering het gezelschap heb mogen beleven.

Wandelen op de afsluitdijk

Picture this:
December 2016, tussen kerst en nieuwjaar
ca. 7 graden en een zonnetje
Windstil...of in de rug

Al lange tijd zat het in mijn hoofd. Ik moest een keer de afsluitdijk wandelen.  Als ik iemand van mijn plannen vertelde was de eerste reactie vaak: "Saaiii".

'Saai' was ongeveer het laatste wat ik dacht, maar ik zal het meemaken.

Ik reis een dag eerder af naar Harlingen. Dan maar een paar dagen Friesland. Ik kom er niet dagelijks en de dagen zijn kort, dus ik wil D-day vroeg op pad. Ik lees blogs van mensen die me voor zijn gegaan maar mis enkele cruciale tips. Tips waar ik wat aan heb, bedoel ik. Antwoorden op vragen die mij gerustellen en een ontspannen tocht laten beleven. Ze zitten in deze post.

Ik rijd dus een dag eerder over de afsluitdijk en wil op D-day de bus pakken van knooppunt Zurich naar Den oever, dus check ik even de opstapplaats. De carpoolplaats staat bijzonder duidelijk aangegeven. De bushalte staat naast de carpoolplaats, nabij een pomp van Tamoil en aan een Routiers restaurant. Allemaal handig voor de orientatie morgenochtend in het donker.

Hoe ik morgen daar kom valt nog te bezien. Met de bus van het hotel...of toch met de auto? Loop ik door naar Harlingen morgen of is de afsluitdijk lang genoeg?

Eenmaal in het hotel maak ik een wandelingetje in Harlingen. Prachtig havenstadje. Wel ienieminie dus mijn rondje wordt wat groter. Ik realiseer mij niet dat in het Friese platteland geen shortcuts zijn....én geen borden 'doodlopende straat'. Het rondje wordt 23 kilometer met een prachtig slot langs de kust in het donker. Ik besluit dus morgen met de auto naar Zurich te rijden. De afsluitdijk is lang genoeg.

D-day

Ik rijd met de auto naar de bushalte. Als gezegd: de borden 'Carpool' en de Tamoil verlichting leiden mij naar de bushalte. Het is bij de bushalte pikkedonker. De 50mtr van de auto naar de halte moet bijna op de tast. Had ik het gister niet gezien.....dan nu ook niet.  Ik wil nog even zitten en schrik van het licht van een mobieltje (niet de mijne). Er blijkt al iemand te zitten.

Even gaan mijn gedachten terug naar een trip in India waar ik tijdens een stroomstoring tegen een (heilige) koe aan liep.

8:00uur: Er komt een bus. De nummeraanduiding en bestemming (toch normaal aan de voorkant van de bus) is niet te lezen. Is het een Qbus, een Flixbus, Arriva???...geen idee. Toch stappen we in. De dame voor me mompelt wat en de chauffeur zegt: "Ja hoor, Alkmaar".

Eenmaal op mijn plaatst zie ik een electronisch bord met de mededeling 'volgende halt: Leeuwarden'. Toch maar even snel terug naar de chauffeur. "Gaat u naar Den Oever?". "Ja hoor, Alkmaar". 

Ik reken het goed, maar de kans bestaat dat ik in een enge film zit.

Hoe mooi zal het straks zijn, als ik wandelend op de afsluitdijk de zon op zie komen?

Een half uur later stap ik uit in Den Oever.

In het volle licht loop ik resoluut richting wat huizen, alsof ik weet waar ik moet zijn. Dit voordat anderen denken "weer zo'n wous, die de weg niet kent". Betrekkelijk snel sta ik dan op de dijk. Het fietspad ligt binnen de dijk, waardoor je niks van de Waddenzee zie, dus ik besluit op de kruin te gaan lopen. Het blijkt een grasstrook te zijn, vergelijkbaar met een knollenveld. Het wordt dus zwaarder dan verwacht. De buitentalut (ik heb dit even opgezocht) is van steen en stijler dan verwacht.

In door mij gelezen blogs kan het talut makkelijk gebruikt worden als openbare toilet. Uit het zicht van iedereen maar zonder papier. Ik bedenk dat als je hier op je hurken zou gaan zitten, een remspoor op je rug niet ondenkbeeldig is. Het was een rare tip. De eerste mogelijkheid tot toiletteren bereik ik na 8 kilometer (1,5 uur).

Het Monument, met lunchroom. Tis wat vroeg voor een lunch dus koffie is een optie en daarmee toiletgebruik gratis (anders 1 euro). Als noodrandsoen neem ik ook een mars mee.

De lunchroom is bijzonder smaakvol ingericht als je van stationrestauraties houdt. Het meubilair is vastgeschroefd aan de vloer en de counter vol met vitrines. De broodjes kaas zien er uit als...broodjes met kaas (zo zie je ze niet vaak meer). Eén bus met touristen en de kantine is VOL.

Terug op de dijk verder over het knollenveld. Het uitzicht is heerlijk maar ik merk dat ik veel naar beneden kijk om niet te struikelen over helmgras dat overdwars ligt.

Weer 10 km verder zie ik een Texaco. Weliswaar aan IJsselmeerzijde maar via een viaduct goed te bereiken. Het toiletgebruik kost 0,50, de Go-fresh koffie is top en de broodjes worden rijkelijk belegd. Ik denk dat ik inmiddels op de helft ben.... en als ik mij goed herinner de laatste sanitaire stop.

En door! Het is een heerlijke tocht in de zon. Af en toe een groetende fietser. Ik vermaak mij prima.

Weer zo 15km verder zie ik de afslag Zurich....  EIGENLIJK zou ik nu moeten oversteken.... Terwijl ik dat denk, komt er een enorme mist over de dijk. Alsof een weergod zegt: BEN JE NIET GOED! MET JE OVERSTEKEN!!!! Dat is nu al helemaal geen optie, maar hoe kom ik aan de overkant?..en WANNEER!

Stilstaan is ook geen optie dus wandel ik gewoon door. Geen enkel overzicht. Door de dikke mist is er geen zee of meer te zien en al helemaal geen Tamoil-verlichting! Nu is het tijd om toch op het fietspad te gaan lopen. Dit geeft de meeste kans op een aanwijzing. En inderdaad, op het fietspad dan ook een 'carpool' aanwijzing. Ik loop over een viaduct, de volgende stop moet Tamoil zijn. 

Eenmaal aangekomen blijkt dit een onbemand station te zijn en de Routiers ziet er uit als een verlaten voetbalkantine....ik richt mij op mijn auto.
Eenmaal bij het hotel stap ik uit. Strammer dan stram. Maar wat een heerlijke dag. Dit zou weleens een jaarlijks uitje kunnen worden. Wie weet sneeuwt het volgend jaar wel!