De juiste maat

Onlangs wilde ik een nieuwe fiets. Bij voorkeur gekocht in een buurtwinkel...er van uitgaand dat de service beter zou zijn dan bij een mega-jumbo-fiets-gigant-koning. Mijn oude Gazelle was gestolen. Ik heb geleerd mij te troosten met het idee dat de dief er ongetwijfeld plezier van zal hebben, maar ik baalde er toch meer van dan ik wilde toegeven.

De rede was eigenlijk dat dit mijn eerste fiets op maat was. Ik mijn beleving heb ik altijd te kleine fietsen gehad en fietsen is eigenlijk alleen maar leuk als de fiets de juiste maat heeft.

Nu ben ik 1,90m en de buurtfietsenmaker moet gedacht hebben 'zij zou een goede volleybalster kunnen zijn' of  'o jee ik heb geen fiets in haar maat".   

Dat overigens op hetzelfde moment dat ik dacht;  'hij zou een goede jockey geweest kunnen zijn... ware het niet dat hij meer opheeft met een stalen ros'.

Hij weet als geen ander hoe belangrijk de maat van een fiets is en om dat nog eens duidelijk kracht bij te zetten meldt senior "je loopt toch ook niet op te kleine schoenen?"

Hierop springt junior op (of nee...hij stond al) en zegt: "nououououou dat zou bij deze dame weleens anders kunnen liggen pa". 

En gelijk heeftie. Hij voelde al aan dat ook damesschoenen in mijn maat pas uitgevonden zijn na 2000. Daar waar hij vroeger naar de kinderafdeling gestuurd werd voor een paar goede schoenen, werd ik naar de herenafdeling gestuurd. Dus ik denk dat we beiden aardig wat blaren gezien hebben.

Nou goed, een nieuwe fiets heb ik natuurlijk besteld. Eigenlijk gewoon dezelfde als de vorige keer (alleen dan de 2013 uitvoering). Helemaal naar mijn zin en ik kijk uit naar de dag dattie geleverd wordt...ergens in maart!!! Een dagje shoppen is er dus niet bij. Piekeren over wat nou echt de mooiste is? ik ken het niet. Zoveel keus is er nou eenmaal niet in mijn maat.  

Ik vond het een leuke ervaring. Eentje in schril contrast met shoppen voor een jeans met lengtemaat 38.

                                                    'you know The look'

Tig winkels in met de vraag: 'heeft u lengtemaat 38?"
Evenzoveel keer het antwoord:  Nee!
En één keer met: "in welke prijsklasse?"
Ik:  Nou uuhh ik vraag alleen of u lengtemaat 38 heeft.
"in welke prijsklasse?"
Ik:  Uuuhhh daar heb ik niet over nagedacht
"dat zou u dan even moeten doen"
Ik:  maar hoeveel keus heeft u dan?
"dat is afhankelijk van de prijsklasse"            
 JA DOEIIIIII als ik in een sketch van Andre van Duin terecht had willen komen, had ik wel auditie gedaan.

Ik word vooral blij van vakmanschap en service als bij de rijwielhandel in Delfshaven.
Dus dat komt goed uit.
Is het niet te vinden? dan is het web een prima alternatief (liever geen verkoper dan een slechte verkoper).

One more time wasted time

Enkele maanden geleden werd ik door vrienden uitgenodigd mee te gaan naar een concert van Paul Simon. En niet zomaar Paul Simon, maar het concert ter ere van 25 jaar Graceland. Mmmm... Paul Simon, das toch die van Garfunkel?  Iiieeeek. Maar Graceland dat was toch wel bijzonder? Gauw maar het album gedownload en inderdaad, mijn geheugen werd opgefrist.

Een optreden met Afrikanen in de tijd van de Apartheid en de boycot op o.a. culturele uitwisseling en samenwerking. Niet zomaar Afrikanen, maar het beste wat Afrika te bieden had. Althans dat lees je dan en werd in die tijd al gauw voor waar aangenomen.

Misschien dat de tijdgeest 'Graceland' meer bijzonder maakte dan het was. Ik ging voornamelijk vanwege de gezelligheid en was blij de meeste nummers wel te kennen. Niet zo heel moeilijk....daar sommige verdomd veel op elkaar lijken. Tegenvallend was natuurlijk dat 75% van wat hij bracht uit het repertoire van zijn andere combo kwam. En één ding was zeker, ik kwam al helemaal niet voor 'te sound of silence'... die heb ik thuis ook, dus 'hit the road Jack, don't you come back no more no more no more!'

Opmerkelijk waren wel twee uitzinnig dansende twintigers (m/v) voor ons, die ieder nummer meezongen alsof dit het laatste concert was dat ze mee zouden maken.  Twintigers!!! Navraag leerde dat het broer en zus waren die dansen op de plaat, die ouders grijs hadden gedraaid in hun jeugd, tot de ultieme reunie hadden gebombardeerd.

Ik moest even bedenken waar ik dan op gedanst zou hebben. The Best of Readers Digest meuk? Je kent het wel Tchaikovsky, Mantovani, Rachmaninoff of Mancini in mono?

Morgen ga ik naar één van mijn favoriete artiesten: Joe Jackson! Dus ook daar het laatste nieuwe album van gedownload.

Laat dat nou 'A tribute to Duke Ellington' zijn.

Pretty creepy... ik geloof net iets frivoler dan de eerder genoemde meuk, maar het hangt er tegenaan en ook dit lijkt veel van hetzelfde te zijn.

In tegenstelling tot de Graceland ervaring hoop ik echter van harte dat Joe, als beloofd, afwijkt van het album en ook nog zijn grootste hits ten gehore zal brengen. Dus graag 'one more time' 'Wasted time' !

UPDATE 3-oct:  No 'wasted time' ....I guess because is wasn't!
Topavond met een geweldige versie van 'invisible man' door Joe and the BiggerBand.

en jaren nog hierna

Een kleine10 jaar geleden ben ik terug naar mijn geboorteplaats verhuisd. Samen met mijn man, terug zelfs naar mijn geboorte wijk. Wijk 6...Delfshaven. Een schitterende plek met prachtige doorkijken over de Schie, de Maas, hun verbinding aan de Coolhaven en natuurlijk de Voor- en Achterhaven. Een Rotterdamser plek is er niet.

Coolhaven

Mijn mans voorkeur voor 'de club uit Zuid' hield niet lang stand. Buurtbewoners wisten ons naar het Kasteel te krijgen, en we waren verkocht. De meest trouwe fan in de familie, mijn broer, moesten we maar eens op de hoogte stellen...waardoor het niet lang duurde of we zaten iedere thuiswedstrijd met z'n vieren op het Kasteel. Na één jaar was er de promotie naar de Eredivisie en enkele jaren later alweer de degradatie. 

Mijn man is mij ontvallen en terwijl we onderzochten of we eens zouden verhuizen naar een andere tribune, verhuisde mijn broer en zijn vrouw naar Engeland. Voor hem werd het dus de tribune van St.Albans City FC. Is ook een andere tribune, maar niet de tribune die ik bedoelde. Overigens klinkt St.Albans City FC net zo spannend als Almere City FC en weer niet zo spannend als Omniworld FC, maar dat terzijde. 

Maar goed, hoewel nu minder gezellig ben ik trouw gebleven aan de club van West en de Denis Neville tribune. Want bij een club als Sparta draait het niet om oogstrelend voetbal.

Het draait om de belevenis. Het zingen van het clublied voor de wedstrijd. Het, met voor mij onbekenden, delen van verliezen en af en toe een winst. Een high-five na een doelpunt met een onbekende. Het samen gáán voor die jongelingen uit eigen jeugd die in één seizoen bejubeld en beschimpt worden omdat ze zo wisselvallig zijn. Wetende dat  als ze groeien en een constant niveau halen, het Kasteel zullen verlaten. Samengevat; het op vrijdagavond helemaal los komen van een werkweek. 

Nu wil het lot dat mijn broer en zijn vrouw remigreren en het advies aan hen is natuurlijk om voor de rest van het seizoen een halve-seizoenkaart te nemen. Al was het alleen maar om volgend jaar, na ons kampioenschap en dus de promotie, verzekerd te zijn van een zitplaats. De traditionele winst op 'de club van Zuid' mogen we niet missen.

Hoewel; terwijl ik dit schrijf vliegen de tweets over het web die oproepen tot het vertrek van de trainer. Ook zo'n traditie die bij Sparta hoort. Tja Sparta heeft net verloren in Eindhoven (of om met Tom Egbers te spreken: :... in en tegen Eindhoven...duhhh)

Ik lees 'een wanprestatie' 'slap' 'onbegrijpelijk' '#ponkoprotten'

Tja stel je voor dat het eens rustig blijft omtrent de trainer. Ik kan mij er nog niet druk om maken. Het seizoen is nog lang. En gelukkig  maar, want ik kijk uit naar wedstrijden met mijn broer en schoonzus naast mij. Soms saaie wedstrijden. Maar gelukkig hebben wij het spotten van look-a-likes (o.b.v. de achterkant van een hoofd) tot een kunst verheven. De manier om de saaie momenten nuttig te besteden. Ik kan u zeggen dat Gerard Cox, Huub Stevens en zelfs Anders Breivik geregeld gespot worden.

en jaren nog hierna...

als er maar geen poep aan de muur zit

Mijn moeder is een bejaarde. Dat klinkt gek als je het over je eigen moeder hebt maar toch...alles wijst er op. Ze is 81jaar en woont zelfstandig als je de thuishulp en de mantelzorg van haar kinderen niet meereken.

Je zou kunnen zeggen dat ze licht dementerend is. Hoewel een vreemde zou kunnen denken 'laat dat licht maar weg...en kijk eens waar ze terecht kan'. Ik denk altijd: zolang het jouw moeder niet is, is oordelen makkelijk.

We (zij en haar kinderen) zitten in een fase waarin de lach het nog overleefd als hij de strijd aan zou moeten met het verdriet. Want sneu is het af en toe wel.

Ter illustatie: Als mensen in een tv-studio in de gaten hebben dat ze in beeld zijn, stoten ze hun buur aan en wijzen ze naar de camera. Dat beeld kennen we allemaal wel. Mijn moeder echter denkt/zegt dan: "Hé die twee zitten over mij te praten... zie je wel... ze wijzen zelfs naar me". Vervolgens leg ik uit dat dat echt onmogelijk is 'ZEKER met die oude TV van jou'.... waarbij die laatste toevoeging een wanhopige is, dat snap ik wel.

Maar als zij antwoord met: Hoe weet jij dat nou? je kan tegenwoordig zelfs je kachel bedienen met je telefoon...  dan weet je dat er geen doorkomen aan is.

Het is lachwekkend want het nodigt wel uit gekke bekken te trekken naar Lingo-Lucille en samen alsmaar GROEN GROEN GROEN te roepen. Maar tegelijkertijd sneu omdat ze zich dus niet op haar gemak voelt als vreemden zitten te gluren.

Ze maakt zich zorgen en vraagt hoe dat nou moet later. "Misschien willen jullie me wel naar een tehuis hebben".... en mijn hart breekt.
Ik heb haar beloofd dat het niet zo'n vaart zal lopen, maar als ze haar poep aan de muur gaat smeren (dat is pas raar) dan zit er niks anders op. "O fijn....dan moet ik dat dus maar niet doen". Nee ma, doe maar niet.

Vorig maand lag ze in het ziekenhuis en na een dag was ze haar duster kwijt.
Het volgende gesprek volgde:


Wil Fransen, my mom

Ik tegen zuster: Mijn moeder is haar duster kwijt, hebben jullie die gezien?
Zuster:  O ze liep gisteren de spoelkeuken met karnemelk te poetsen
Ik: wat zeg JIJ nou????
Zuster:  Ze liep gisteren de spoelkeuken met karnemelk te poetsen
Ik: wat ZEG jij nou????
tja wat voor de een karnemelk is, is voor de ander poep, dus er gebeurde wel wat in mijn hoofd.
Zuster:  Ze had een glas karnemelk laten vallen en dat was ze aan het opruimen met haar duster.
Ik: ....

Overigens lag mijn moeder in het ziekenhuis naast zwemster Ranomi Kromowidjojo en haar zus Riet werkte toevalligerwijs ook in het ziekenhuis maar droeg een naamplaatje waar Gwen op stond. Dus die zal haar naam wel veranderd hebben. No worries voor de fans van Ranomi. Het speelde zich af in het hoofd van mijn moeder. Met mijn gepensioneerde tante Riet gaat het overigens ook goed.

Je zou denken dat mijn moeder niet zoveel meer waard is. Maar in MIJN hoofd is het nogsteeds een scherpe humorvolle vrouw. Bij lange na geen bejaarde. Maar inmiddels wel hulpbehoevend. Dat worden we allemaal. Ik hoop alleen wel met de nodige dosis humor want de gemiddelde bejaarde is verdomd sjacherijnig.



het EINDE van een paralympische reis







A paralympic journey

 En daar is het dan .... het einde van een Paralympische reis.

Mijn blog over deze reis begon in september 2011, realiserend dat dit een bijzonder jaar zou worden. Eén waarin Ronald net dat extra stukje motivatie zou moeten krijgen. Dus hebben we onze reis aangevat met hulp van, voormalig wereldrecordhouder, Ferenc Paragi en ik denk dat inmiddels bekend is hoe het afgelopen is. Brons voor Ronald Hertog op de Paralympics in Londen. Aangezien we voor goud gingen gebiedt eerlijkheid te zeggen dat brons een tegenvaller is.

Ik kan een boek schrijven over mijn ervaringen in het afgelopen jaar, of zelfs over waarom goud buiten bereik lag. Ik heb in ieder geval meer geleerd dan verwacht (of gewild). Maar voor mij is het inmiddels al voltooid verleden tijd en ik kijk graag vooruit.... Hoewel de URL van dit blog anders doet vermoeden.

Ik heb lang gedacht dat ik mij gekwalificeerd had voor London en dat Londen een tussenstop zou zijn.  Maar aangezien ik Londen niet bereikt heb stopt mijn paralympische reis, en mijn coaching in de atletiek, hier...in Rotterdam. Ik zal nieuwe reizen aanvangen, andere ervaringen opdoen, andere mensen ontmoeten, ik kijk er naar uit!  De kans is groot dat het terug te lezen valt in dit blog.

Ronald en vele anderen zullen beginnen aan nieuwe paralympische reis. Nog 4 jaar. Bestemming Rio de Janeiro 2016. Ik wens alle reizigers met bestemming Rio een aangename trip.
Aangezien elke situatie en elke emotie gevangen is in een liedje ....  heb ik nog nooit zoveel liedjes in mijn hoofd gehad als in dit laatste jaar.

Nummers als: 'Stand up' (Right Said Fred), 'Angry at the World' (The Kyteman Orchestra), 'Misfits' (Curiosity killed the cat), 'People Are Strange' (The Doors), 'Tubthumping' (Chumbawamba);  en nog veel meer;
van 'Chrome' (Joe Jackson) tot 'Gold' (Spandeau Ballet) ..... en terug trouwens.

Ik hoop dat de meeste van hen in de toekomst gekoppeld zullen worden aan nieuwe ervaringen.
Bij dit afscheid krijg ik onderstaand nummer maar niet uit mijn hoofd.

" Living on the light that once was given to us all.  As fragile as we are we’re still surviving in the cold. We’re trying to explain ourselves and justify our lives. Now there’s no more need to wonder why.
Oh what a beautiful day for us. This has been such a good place to us. Look at the trees as they wave at us, saying goodbye.

Soon, all of the things that I stand for will fall into the oblivion I have ignored. I know that my choices are losing the war. My future ain’t soothing anymore. Taking my time to find out what it has in store. The bomb will drop right on my porch. Don’t fear for what I know to be sure. I’ll be vaporized, no surprises anymore.

Oh what a beautiful day for us. We have been looking for ways to trust. Things will unravel the way they must. And when you see it it’s simply the greatest of things. You’ll be grateful the rest of your life.

Truth is shooting us all in the face. While we aim to define it we freeze in our frames. They say it won’t hurt us a bit so don’t panic when you start to bleed in its name. Cover your eyes, don’t look at the flash. Pray that there’s no such thing as hell when we pass. The morning light is leaking into the unknown. Absorbed by the infinite yawn. We’re home.

All in all, we are grateful for the grace bestowed upon us. Our sins eradicated. It’s the end that keeps us honest. Our next chapter begins regardless, be it void or promise. The sun sets on mankind. End of the line. This is our time.

Oh what a beautiful day for us.Smell the perfume of decay on us. Behold the light and embrace the rush. This is our time."

(composed bij Colin Benders; Lyrics by Hein Bal and Kevin de Randamie)

Effe op de plaats rust

Nou ja rust.... Voor degene die dit blog weleens lezen toch even een kort bericht. Op weg naar de Paralympische spelen in Londen 2012, ben ik druk met de begeleiding van Ronald Hertog. Een amputee die voor Goud gaat op het onderdeel speerwerpen.

Extra trainingen dit jaar en enkele trainingsstage moet naar goud leiden. Zijn we onderweg, dan houd ik een (bijna) dagelijks blog bij over onze reis. 

Op het moment dat ik dit schrijf zijn we op stage in Tata, Hongarije. Daar helpt oude-wereldrecordhouder Ferenc Paragi ons verder. Zie voor het verslag hiervan mijn blog A Paralympic journey.

Wie weet vind ik voor 2 september 2012 nog ergens tijd voor een post in dit blog. Zo niet ? dan zeker daarna. Ik verwacht zeker genoeg stof te hebben om terug te kijken op het (dan) afgelopen jaar.

Overigens ook te volgen via mijn miniblog http://twitter.com/berdenuijl

Life after love

You turned me upside down and inside out but thats alright. you made me laugh and made me cry, then made me shout,but thats alright. But something keeps on beating in there, I guess my hart survived. I know I said I couldn't live without you but I'm still alive. You took me out there on a trip then tripped me out, but thats allright. I'm still confused about what it was all about but thats allright. They say it's better traveling than to arrive, but than they said I couldn't live without you but I'm still alive.

In the beginning we were there 'till the end of time. It isn't sinning to prepare a murder that's not a crime. I quess I knew you guessed I knew when we were through, but that's alright. I'd tell you what to do if I could tell what's true. But that's alright. I think I'd better think it over, for a year or five. But than I thought I couldn't live without you and I'm still alive.

I.M.  Paul den Uijl 1-3-2009